Smells like Christmas spirit.

Μουσική υπόκρουση παρακαλώ..

Ναι, καιρός ήταν να ασχοληθώ ξανά με το παρατημένο μπλογκ μου. Σε ένα μήνα περίπου κλείνουμε ένα χρόνο! Έναν ολόκληρο χρόνο!! 12 μήνες, 365 μέρες.. Μα πότε πέρασαν?! Έχει μπει ο Δεκέμβρης για τα καλά, το κρυουλάκι σιγά που θα μας την χάριζε και όλα έχουν ετοιμαστεί και στολιστεί για τα υπέροχα χριστούγεννα. Και εγώ σαν παιδάκι και μεγάλη φαν των χριστουγέννων χαίρομαι απίστευτα!

Παντού φώτα, στολισμοί, έλατα, αστεράκια, αϊ-Βασίληδες, ελαφάκια, ξωτικά και ΓΛΥΚΑ! Πολλά μοσχομυριστοϋπεροχοχριστουγεννιατικαστολισμένα ΓΛΥΚΑ! Αχ, ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος! Και οι πειρασμοί πολλοί.. Μου φαίνεται απίστευτο πως πέρασε ο καιρός από τον Σεπτέμβρη μέχρι τώρα.. Σαν να ξύπνησα και να ήταν ξαφνικά Δεκέμβρης!

 Και όμως, μέσα σε αυτούς τους μήνες έχουν γίνει τόσα πολλά, δεν ήταν απλά ένα πέρασμα από τη μια μέρα στην άλλη, ένα απλό ξημέρωμα, είναι 3 μήνες σχεδόν! 3 μήνες γεμάτοι ζωή, έξω, χαμόγελα, ήλιο, βροχή, αέρα, καινούρια πρόσωπα, όνειρα, ελπίδες, στεναχώριες, δάκρυα, νεύρα, προβληματισμούς, καινούριες γνώσεις, εμπειρίες, μουσική, τραγούδια και ξανά μουσική.. Δεν ξέρω αν κάνω εγώ κάτι λάθος, αλλά όλα αυτά δεν τα χορταίνω.. Δεν μου φτάνουν.. Προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή όμως όλα έρχονται και φεύγουν γρήγορα.. Τόσο που με κάνουν να αναρωτιέμαι, πότε πέρασαν κιόλας.. Σαν χθες θυμάμαι, στις 17/9/2012 ήμουν με μια βαλίτσα έξω από το φοιτητόσπιτό μου, έτοιμη να περάσω μια καινούρια απίστευτη χρονιά και σε μερικές μέρες, 2 εβδομάδες περίπου, θα είμαι πάλι έξω από το σπίτι έτοιμη να καλωσορίσω το νέο έτος μαζί με συγγενείς και φίλους, να φάω τα υπέροχα γλυκά της μαμάς και φυσικά να προετοιμαστώ για το μεγάλο γεγονός που έχουμε την τιμή να συμβαίνει 2 φορές τον χρόνο, να μας κόβει τα πόδια, να μας σπάει τα νεύρα.. Αρχίζει από «ε» και τελειώνει σε «η», τι είναι?? Η «εξεταστική»! Fuck yea..

Ας την αφήσουμε αυτή όμως! Τώρα έχουν άλλα πράγματα προτεραιότητα, τα οποία υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι φέτος θα τα κάνω! Μέσα σε αυτές τις δύο εβδομάδες λοιπόν, πρέπει να πάω για πατινάζ, να δω ταινία στον κινηματογράφο, να φτιάξω επιτέλους cupcakes, να δω λαιβ τις melisses, να κατεβάσω καινούρια σειρά και να την δώ, να αγοράσω φόρμα ψησίματος για κεικ και να δω 3 ταινίες που έπρεπε να έχω δει εδώ και 2 μήνες! Και είναι μερικά από τα πράγματα που έχω να κάνω.. Σαφώς και δεν είναι όλα! Είναι όμως πράγματα τα οποία περιμένουν από πέρυσι και δεν μπορώ να τα αναβάλω συνέχεια. Μαζεύονται πολλά μετά και τελικά δεν γίνεται τίποτα.. Και αφού τα κάνω ΟΛΑ θα έχω φύγει με τη συνείδησή μου καθαρή!

Απολαμβάνουμε λοιπόν την κάθε στιγμή -και τις καλές και τις άσχημες-, τις αφήνουμε να έρχονται και να φεύγουν αφού τις ζούμε, έτσι ώστε να έχουμε αναμνήσεις.. Όμορφες θέλω να πιστεύω! Και αν δεν είναι, δεν πειράζει όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.. Παίρνουμε μαθήματα και αποκτούμε εμπειρίες..

 Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!

Πι.Ες. προσοχή στο πατινάζ και μην ζητάτε πανάκριβα δώρα από τον άγιο- Βασίλη! Οικονομική κρίση διανύουμε! ;) 

Καποιες στιγμες

Για αυτή μου την ανάρτηση, δεν μπορούσα να βρω με τίποτα μια ικανοποιητική εισαγωγή. Για αυτό θα προσπαθήσω να μπω κατευθείαν στο ψητό. Αυτό που με απασχολεί έντονα μπορώ να πω, αυτές τις μέρες είναι πως μία στιγμή μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα λεπτό, μια κίνηση καθορίζουν τη συνέχεια στη ζωή σου.. Ίσως και ένα τμήμα αυτής.

Ενώ τη μία στιγμή μπορεί να γελάς και να περνάς καλά, την επόμενη η διάθεσή σου να αλλάξει ριζικά και να είσαι μουτρωμένος ή θρυμματισμένος. Μπορεί να οφείλεται σε σένα ή στον άνθρωπο που είναι κοντά σου εκείνη τη στιγμή, μπορεί να είναι υπεύθυνος όμως και κάποιος άλλος, κάποιος εξωτερικός παράγοντας που εσύ δεν μπορείς να ελέγξεις γιατί είναι πιο πάνω από σένα. Δεν ξέρω πως λέγεται αυτό.. Αν λέγεται κάρμα, μοίρα, τύχη, θεός, κακιά στιγμή, μάτι.. Τόσοι ορισμοί που έχουν διαφορετικές σημασίες, όμως οι περισσότεροι τις χρησιμοποιούν για να περιγράψουν το ίδιο πράγμα.

Δεν ξέρω και κατά πόσο πρέπει να πιστεύω σε αυτά, γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτές οι φιλοσοφίες με μπερδεύουν υπερβολικά! Τέλος πάντων, απλά σκεφτόμουν ότι μία λέξη είναι αρκετή να απομακρύνει έναν άνθρωπο από κοντά σου. Το άσχημο με αυτό είναι ότι ίσως η απομάκρυνση να διαρκέσει για πάντα και το άτομο αυτό να σημαίνει πολλά για σένα. Μέσα σε ένα λεπτό κάποιος μπορεί να χάσει όλα του τα υπάρχοντα και με μία κίνηση μπορείς να διώξεις οποιονδήποτε από το πλευρό σου.. Αυτές οι στιγμές είναι αρκετά καθοριστικές για σένα, μπορεί να σε πληγώσουν, μπορεί και όχι..

 Όταν τα πράγματα θα έχουν ¨παγώσει¨ και θα τα βλέπεις από κάποια απόσταση, τότε ίσως και να καταλάβεις ότι είναι καλύτερα έτσι, ότι έπρεπε να γίνουν έτσι και ότι ευτυχώς που εξελίχθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Όλα αυτά με τη βοήθεια του χρόνου.. Εδώ βέβαια υπάρχει μια αντίθεση. Η στιγμή που είναι ένα μικρό κομμάτι του χρόνου μπορεί να σου προκαλέσει ταραχή, σύγχυση και στη χειρότερη πόνο. Μπορεί όμως ο ίδιος ο χρόνος να σε κάνει να νιώσεις πολύ καλύτερα με το πέρασμά του να σε ¨γιατρέψει¨ και να δεις τελικά τα πράγματα έτσι όπως δεν είχες τη δυνατότητα να κάνεις τότε, γιατί η δύναμη της στιγμής σε είχε κατακυριεύσει.

Οι στιγμές λοιπόν μπορεί να είναι αναπάντεχα ευχάριστες ή δυσάρεστες και κάποιες από αυτές καθοριστικές για τη ζωή.. Είναι δύσκολο να αντέξεις κάποιες από αυτές, όμως ο χρόνος που θα ακολουθήσει θα είναι αρκετός για να μπορέσεις να δεις τα πράγματα επιτέλους ξεκάθαρα.

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!

....

Είμαι τόσο ικανοποιημένη αυτή τη φορά με μένα, γιατί μετά από πολύ καιρό είχα να γράψω για κάτι, από το οποίο είχα εμπνευστεί! Ελπίζω οι παλιές καλές μέρες να αρχίσουν να επιστρέφουν σιγά σιγά.. Αυτή βέβαια είναι η μόνη ικανοποίηση, αφού όλα όσα είχα στο μυαλό μου τον τελευταίο μήνα στραβώνουν και δεν πηγαίνει ΤΙΠΟΤΑ –στη κυριολεξία- όπως είχα σχεδιάσει! Δεν είναι αυτό το θέμα, όμως!!

Το θέμα είναι πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να σου γίνει εμμονή. Να τον έχεις δει λίγες φορές, να έχεις συναναστραφεί μαζί του ελάχιστα και όμως να έχει τρυπώσει για τα καλά στο μυαλό και στα όνειρά σου. Θυμίζει λίγο εφηβεία ε? Και όμως, συμβαίνει! Εδώ βέβαια δεν υπάρχει το πλατωνικό.. Μπορείς να εκμυστηρευτείς στον άνθρωπο αυτό τα πάντα, διότι σου βγαίνουν αυθόρμητα και να περνάς ατελείωτες ώρες μαζί του. Οκ, τώρα το πράγμα αλλάζει.. ίσως έχεις φάει ένα μικρό κόλλημα με τον άνθρωπο αυτό.

 Μέχρι εδώ καλά από τη μεριά σου. Τι γίνεται όμως και με τον άλλο? Σε βλέπει όπως τον βλέπεις εσύ? Είναι διατεθειμένος να σου προσφέρει όλα όσα θέλεις και ονειρεύεσαι ή απλά θα είσαι κάποια/ος που απλά πέρασε ένα βράδυ? Και αν σε χρησιμοποιεί? Τον εμπιστεύεσαι? Σου λέει την αλήθεια? Σε κοροιδεύει? Σε σέβεται? Πφφ.. Τόσες ερωτήσεις αρχίζουν να σε βασανίζουν και να σε αφήνουν χωρίς ύπνο και τα πράγματα συνεχώς προχωρούν και ζητά όλο και περισσότερα και τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Στοπ!!

Πάρε μια ανάσα, κράτα μια απόσταση πρώτα για σένα και μετά για τον άλλο. Μίλα, πες τι θέλεις, τι αισθάνεσαι, μόνο έτσι θα λυθούν τα πράγματα. Και αν η συζήτηση δεν βγάζει πουθενά? Αυτό είναι ένα θέμα.. Τότε φύγε. Εύκολο να το λες όμως, δύσκολο να το κάνεις.. Πολύ δύσκολο.. Θέλει δύναμη και κουράγιο..

 Και όλα αυτά τα προκαλεί ένας! Άντε δύο! Ο άνθρωπος-εμμονή έχει κάνει τόσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.. Σε έχει επηρεάσει σε τόσα πράγματα.. Στον τρόπο που σκέφτεσαι, που ζεις.. Και τώρα τι γίνεται? Είσαι σε έναν δρόμο, έχεις διανύσει κάποια μέτρα και αναρωτιέσαι αν θα έχει και συνέχεια…. Περίμενε να περάσει ένα αμάξι, να φωτίσει για να δεις…

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!

Τέλος μιας περιόδου, αρχή μιας άλλης..

Χαλαρό τραγουδάκιιι…

Και κάπου εδώ βρισκόμαστε στο τέλος του καλοκαιριού, κοντεύει να μπει Σεπτέμβρης και η πολλή ζέστη έχει αρχίσει να υποχωρεί. Σαν χθες θυμάμαι την ανάρτηση που έλεγα ότι επιτέλους έφτασε το καλοκαίρι που με τόση προσμονή περίμενα. Και σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι «πως περνάει έτσι ο καιρός».

 Πέρσι, τέτοια εποχή, ήμουν πανευτυχής και ετοιμαζόμουν να κάνω μια νέα αρχή, σε μια νέα πόλη, μόνη, με νέους φίλους και πολλές προσδοκίες. Φέτος, ένα χρόνο μετά, δεν μπορώ να κρύψω τη συγκίνησή μου για όλα αυτά που πέρασαν, όλα αυτά που έμαθα και περιμένω με ανυπομονησία τα καινούρια που θα έρθουν!

Ας απευθυνθώ στο καλοκαίρι μου, το οποίο φέτος με απογοήτευσε λίγο (δεν κρατάω κακία, γιατί οκ, είναι καλοκαίρι) και με κούρασε! Ο Ιούλιος ήταν αρκετά ανιαρός, ο Αύγουστος όμως πέρασε όμορφα. Παρά τη δουλειά και την μεγάλη μου κούραση, ιδιαίτερα την περίοδο πριν και μετά τον δεκαπενταύγουστο, κατάφερα και να διασκεδάσω και να κάνω νέους φίλους. Αυτό είναι το καλό. Το κακό είναι ότι δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όσο θα ήθελα και οτι δεν μπόρεσα να μαυρίσω τόσο ώστε να λέω με περηφάνεια «ωω, ναι αυτό είναι το μαυρισμά μου, καμαρώστε με!». Εντάξει ίσως να μην μπορούμε να τα έχουμε όλα...

Τώρα λοιπόν που ο Αύγουστος φεύγει, μαζί με αυτόν και οι τουρίστες, νιώθω και εγώ την ανάγκη να φύγω, να γυρίσω πίσω στην τρέλα της πόλης. Εκεί που μπορώ να είμαι μόνη μου, εκεί που μπορώ να έχω την ησυχία μου και όλο τον χρόνο να σκεφτώ για εμένα, για τους άλλους, για αυτά που αφορούν τη ζωή μου, το μέλλον μου, χωρίς να διακόπτει κανένας τον ειρμό μου. Νόμιζα πως θα μπορούσα να το κάνω εδώ, αλλά πάντα υπήρχε κάποιος να με αποσπά. Το περίεργο είναι ότι για όλους τους τουρίστες είναι πολύ ήρεμα, το απόλυτο μέρος για να χαλαρώσουν και να ξεφύγουν από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, για εμένα όμως ειδικά φέτος, ήταν ένα μέρος με φασαρία, ένα μέρος που δεν μπορούσα να σκεφτώ και να βάλω σε τάξη το μυαλό μου.

Η μόνη ώρα χαλάρωσης είναι μετά τις 1 το βράδυ, τη στιγμή που οι μισοί θα κοιμούνται και οι υπόλοιποι θα κάνουν βόλτες για να δουν το μέρος μπαι-ναιτ. Τότε θα μπορώ να είμαι μόνη και ο μοναδικός ήχος να είναι το κύμα της θάλασσας… 

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!

To deal with or not?!

Είναι στιγμές που πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με κάποια πράγματα, με καταστάσεις, με ανθρώπους. Εντάξει αυτό. Τι γίνεται όμως όταν δεν θέλεις να τους αντιμετωπίσεις? Όταν φοβάσαι τις συνέπειες? Όταν πιστεύεις ότι μετά θα αλλάξουν κάποια πράγματα, τα οποία δεν θέλεις να αλλάξουν?

Σε τέτοιες στιγμές φαίνεται πόσο γενναίος είναι κάποιος. Αν προχωρά και δεν φοβάται τίποτα, έρχεται αντιμέτωπος με όλα αυτά που τον απασχολούν και τελειώνει μια ώρα αρχύτερα. Όταν όμως διστάζει, τρέχει και κρύβεται, τα θέματα που έχει περιμένουν μέχρι εκείνος να βρει το κουράγιο και να τα αντιμετωπίσει. Δυστυχώς όμως κάποιες φορές εκείνα πολλαπλασιάζονται και όταν έρχεται η στιγμή του ξεκαθαρίσματος είναι ακόμα πιο δύσκολο να λυθούν.

 Ο καθένας τα αντιμετωπίζει όπως μπορεί και όπως έχει συνηθίσει, γιατί με το να φεύγει δεν γίνεται τίποτα. Εγώ πάντως είμαι πολύ δειλή για να αντιμετωπίσω ΚΑΠΟΙΑ από αυτά. Γι’ αυτό και τρέχω, κρύβομαι, χωρίς αποτελέσματα τις περισσότερες φορές. Όταν πάρω την απόφαση, έρχομαι αντιμέτωπη, αναγκαστικά, και με τις συνέπειες..

Τέλος πάντων..

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά! 

Επιτέλους, καλοκαίρι!

Πρέπει να το παραδεχτώ, έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι. Σορυ Νικήήή.. Επανορθώνω αυτή τη στιγμή! Εντάξει για να πω την αλήθεια δεν ήμουν απασχολημένη τόσο καιρό με κάτι, απλά δεν ήξερα τι θέμα να θίξω. Τώρα θα μου πείτε «γιατί τώρα ξέρεις?» Εμ, δεν έχω κάτι συγκεκριμένο βρε παιδί μου όπως τις προηγούμενες φορές, αλλά κάτι θα βρω!

Είναι γεγονός πλέον ότι το καλοκαίρι έχει μπει θριαμβευτικά, το αισθανόμαστε στο πετσί μας (και να μην θέλαμε δεν γίνεται, με αυτή την αφόρητη ζέστη), βέβαια για μπάνιο στη θάλασσα ούτε συζήτηση… Αυτή η εξεταστική φταίει για ΟΛΑ!.. Και όταν λέω, όλα, εννοώ ΟΛΑ! Για την εξεταστική δεν θα κάνω πάλι θέμα γιατί την είχα αναπτύξει σε προηγούμενη ανάρτηση, η διαφορά τώρα είναι ότι την έχουμε δει λίγο, έως πολύ, χαλαρά.

Επιτέλους το καλοκαίρι έφτασε και ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά όλοι να τρέξουμε στις παραλίες και να οργανώσουμε τις διακοπές και γιατί όχι και καμία εκδρομή, κανένα διήμερο όχι τίποτα σοβαρό. Ανυπομονώ να ξεκινήσει αυτή η ¨κουραστική¨  ρουτίνα του καλοκαιριού. Ξύπνημα αργά, παραλία τη μισή μέρα και ποτό το βράδυ. Φίλοι, παρέες, νέες γνωριμίες, γνωστοί, άγνωστοι όλοι μαζί συμβάλλουμε έτσι ώστε να αποκτήσουν νόημα οι μέρες αυτές. Δεν θα αναφερθώ στον αγώνα που κάνω κάθε χρόνο να αποκτήσω ένα σοκολατί χρώμα, γιατί είναι ανώφελο και το μεγαλύτερο παράπονο μου.. Δεν πειράζει όμως, να ‘ναι καλά το σολάριουμ (πλάκα κάνω, το θεωρώ άκρως επικίνδυνο για την υγεία).

Περιμένω πως και πώς να δω ξανά τους τύπους ¨χέλια¨, οι οποίοι είναι τούμπανα και γεμάτοι λάδια από πάνω μέχρι κάτω (και γλιστράνε σαν χέλια), τέρμα αποτριχωμένοι, με κολλητά μαγιώ που νομίζουν ότι αναδεικνύουν τα ¨προσόντα¨ τους και ότι έτσι θα ρίξουν κανένα καλό γκομενάκι. Έχουν και το χαρακτηριστικό περπάτημα του μαμιά της γειτονιάς. Οι τύποι απλά δεν υπάρχουν.

Εντάξει, εντάξει δεν γίνεται να μην αναφερθώ στους έρωτες του καλοκαιριού και στο ¨γκρικ καμάκι¨. Όλοι το έχουμε ζήσει και θα συνεχίσουμε αφού καλοκαίρι χωρίς φλερτ και αηδίες, δεν υπάρχει! Ούτως ή άλλως αυτά τα χαζά του καλοκαιριού, δεν κρατάνε και ας υπόσχεστε ο ένας στον άλλο παντοτινές αγάπες και αηδίες. Απλά το κάνουμε για να ασχολούμαστε με κάτι. Τα κορίτσια μαγεύονται από τους ηλιοκαμένους Ιταλούς και Ισπανούς και τα αγόρια προσπαθούν να ρίξουν καμία αφελή Γαλλίδα ή Γερμανίδα ή οποιαδήποτε άλλη τους κάτσει.

Εκτός από αυτά, αυτή η εποχή βρε παιδί μου, είναι η καλύτερη για να δοκιμάσεις τα νέα κοκτέιλ, σε μεγάλα εντυπωσιακά ποτήρια, με πολλά καλαμάκια, ομπρελίτσες, καρπούζια, πεπόνια (όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω) και τα συναφή. Βγαίνεις έξω με την παρέα, πίνετε, χορεύετε, διασκεδάζετε γενικότερα (Ελευθερία, συμφωνείς έτσιι?). Ολοι πίνουμε λίγο παραπάνω, είναι η αλήθεια.. Ωω ναι και εγώ.. Τραγουδάς και λικνίζεσαι στους καλοκαιρινούς ρυθμούς.

Και επιτέλους φοράς σορτς, φούστες, φορέματα  (χωρίς τα σπαστικά καλσόν) και έχεις το δικαίωμα να είσαι με το μαγιώ όλη μέρα! Τι πιο τέλειο?! Σανδάλια, πλατφόρμες, ψηλά πέδιλα, σαγιονάρες βγαίνουν από τα ντουλάπια και κάνουν τη ζωή μας, σαφώς, πιο εύκολη!

Τώρα μην μου πείτε ότι το καλοκαίρι δεν είναι η ΚΑΛΥΤΕΡΗ εποχή του χρόνου. Πρέπει να είναι ανώμαλος κάποιος για να μην του αρέσει, κατά τη γνώμη μου. Εντάξει δεν έχω αναπτύξει όλα τα θετικά του καλοκαιριού αλλά τα βασικότερα, έστω! Και για να μην το κουράζουμε πολύ, μην σκέφτεστε πολλά, αφεθείτε ελεύθεροι, πάρτε τη παρέα σας και περάστε Γαμάτα, όπως μόνο εσείς ξέρετε να περνάτε!

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά! J

Φίλοι, φίλοι.. καριοφίλι

Είναι ένα θέμα πάνω στο οποίο διαφωνούν οι άνθρωποι. Τελικά υπάρχει, μέχρι να αρχίσει να βλέπει ο ένας τον άλλο διαφορετικά. Γιατί όμως πρέπει να γίνεται αυτό? Είναι κάτι που έχει να κάνει με τα συναισθήματα των ανθρώπων. Πιστεύω οτι όταν ένας από τους δύο αντιληφθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να απομακρυνθεί από τον/την "φίλη" του, εκτός και αν είναι διατεθειμένος να ρισκάρει τη φιλία τους. Προσωπικά, δεν θα ρίσκαρα τη φιλία μου για κάτι που μπορεί να είναι προσωρινό και να μην έχει και χαπι εντ. Η φιλία έχει μεγαλύτερη αξία, γιατί εκείνη είναι που μένει, ενώ τα άλλα πάνε και έρχονται. Εκτός αυτού και οι δύο να αποφασίσουν να μείνουν φίλοι μετά από ότι γίνει δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Κάτι θα έχει αλλάξει.

Δεν γίνεται να είσαι φίλος-κολλητός με κάποιον, μετά να το γυρίσετε στο ερωτικό, να κάνετε ΚΑΙ σχέση και μετά από οτι γίνει να χωρήσετε και να μείνετε ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ. Ε, όχι αυτό πάει πολύ. 'Οσο και να το έχεις φιλοσοφήσει και να το έχεις καλλιεργήσει μέσα σου, όταν έρθει η στιγμή που θα βρεθείτε φεις-του-φεις θα είναι πολύ αμήχανη.

Βέβαια, είναι κάτι που δεν μπορείς να το ελέγξεις. 'Οταν μιλάει η καρδιά, το μυαλό απλά παρακολουθεί. Και δεν μπορεί και να συμμετέχει, το σκασμένο! Εξαρτάται όμως και από το άτομο με το οποίο έχεις να κάνεις μαζί του. Πόσο φίλοι είστε? Αν του το ανακοινώσεις πως θα το πάρει? Είσαι στα αλήθεια ερωτευμένος/η μαζί του ή απλά είναι μία τσιχλόφουσκα? Κάποιο παιχνίδι του μυαλού ίσως? Ξέρω, ξέρω η ιστορία έχει δείξει άλλα, οτι ένα άτομο αντέδρασε πολύ άσχημα σε σημείο που να μην μιλούν αναμεταξύ τους, όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά όπου τα έφτιαξαν και είναι μια χαρά μαζί. Ας αφήσουμε όμως την ιστορία, το θέμα ειναι τι θα κάνεις ΕΣΥ!

Το θέμα θέλει σκέψη και αποφασιστικότητα. Επίσης πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Η συμβουλή μου πάντως προς εκείνους που βρίκονται σε μια τέτοια φάση (καημένοι και καημένες μου), είναι να απομακρυνθούν για ένα διάστημα από το άτομο αυτό και να σκεφτούν πολύ καλά τις αποφάσεις αλλά και τις συνέπειες των αποφάσεών τους. 'Οποιος τελικά το ρισκάρει, τι να πω... μαγκιά του και συγχαρητήρια! ;)

                         ...Αφιερωμένο... ξέρεις εσύ!

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά! 

Συνήθειες, ΤΕΛΟΣ!

Είναι κάποιες φορές  που ξεκινάς κάτι για πλάκα όμως μετά γίνεται συνήθεια. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές αυτή η συνήθεια είναι κακιά. Την πρώτη φορά λες «έλα μωρέ σιγά, τι πειράζει» όμως μετά γίνεται ξανά και ξανά και ξανά. Είναι σαν το τσιγάρο, σαν τα ναρκωτικά, εθίζεσαι. Προφανώς το θέμα δεν είναι τα ναρκωτικά αλλά σε κάποια σημεία ταιριάζουν και αυτά στη ανάρτηση αυτή.

 Έχεις ξεκινήσει να κάνεις κάτι καθημερινά, ενώ ξέρεις ότι δεν είναι σωστό και μετά μπλέκονται και άλλα πράγματα στη μέση, όπως συναισθήματα, (πιστεύω πως αρχίζετε να καταλαβαίνετε για τι μιλάω) τα οποία μας οδηγούν σε άλλους δρόμους, σε άλλα μονοπάτια. Ώσπου ένα ωραίο πρωί συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό δεν βγάζει πουθενά, είναι εντελώς ψυχοφθόρο. Εσύ ο ίδιος που κατά ένα τρόπο το ξεκίνησες (συνέβαλες, διότι ήθελες), έχεις γίνει κομμάτια, έχεις κουραστεί, έχεις βαρεθεί, έχεις, έχεις, έχεις…  Είναι πολύ δύσκολο να «κόψεις» μια συνήθεια την οποία αγαπάς αλλά από τη στιγμή που αυτή δεν σε γεμίζει πλέον και είσαι χαρούμενος μόνο εκείνη τη στιγμή και τις υπόλοιπες μέρες χώμα, πρέπει να σταθείς στο ύψος σου και να βάλεις ένα τέλος. Ακούγεται απλό αλλά δεν είναι. Είναι δύσκολο. ΤΕΛΟΣ. Δηλαδή, τέλος? Κανονικό? Πώς? Πώς θα το κάνω εγώ αυτό? Πώς θα το αντέξω? Μία τόσο απλή λέξη, με 5 γραμματάκια και 2 συλλαβές, να είναι τόσο σκληρή. Ίσως αυτή είναι η δύναμη της συγκεκριμένης  λέξης. Πάντα το τέλος ακούγεται κάπως. Και αν το κάνω δεν θα μπορώ να ξαναγυρίσω ε? Μπορώ, αλλά όχι με την καρδιά.. Με οτιδήποτε άλλο εκτός από εκείνη. Έχει αποδειχθεί όμως ότι με τίποτα άλλο δεν μπορώ να ξαναγυρίσω, άρα το τέλος θα είναι οριστικό. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως δεν είναι, αλλά έτσι ξεγελάω τον εαυτό μου. Τον παρηγορώ. Πρέπει να το πιστέψω όμως και να μην τον παραμυθιάζω. Και αυτό που υπάρχει βαθιά μέσα να το διαγράψω και να μην το πετάξω στον κάδο ανακύκλωσης, αλλά να το κάψω. Μόνο έτσι το τέλος θα είναι τέλος και όχι μία άνω  τελεία. Όταν τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα και κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει ή πολύ απλά δεν το εκφράζει γιατί μπορεί να φοβάται πρέπει να βάζουμε ένα τέλος. Για καλό δικό μας. Για τον εαυτό μας. Όπως λέει και το τραγούδι «ότι μας δένει στα παλιά, είναι οι κακές συνήθειες». Για αυτό το λόγο πρέπει να προχωράμε μπροστά και τα παλιά να αποτελούν τις αναμνήσεις μας και μονο! Είναι η μόνη λύση, για να «κόψεις» αυτή τη συνήθεια. Το σταματάς ήρεμα και ωραία χωρίς συναισθηματισμούς και μιξοκλάματα και όταν είσαι έτοιμος και σίγουρος τότε έρχεσαι ξανά αντιμέτωπος με την απέναντι πλευρά. Στο κάτω κάτω γιατί να δίνω εγώ πράγματα όταν δεν εισπράττω? Πρέπει να το δούμε και λίγο εγωιστικά. Αποδεικνύεται ότι η κάθε πλευρά θέλει άλλα πράγματα. Ενώ ξεκίνησαν με τους ίδιους σκοπούς, στη πορεία τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς. Αφού λοιπόν βλέπουμε ότι η αντίθετη πλευρά δεν πρόκειται να αλλάξει, η λύση είναι μία:

 ….Τέλος...

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!J

Λόγια, λόγια, λόγια..

Ένα θέμα που με απασχολεί αυτές τις μέρες είναι το πόσο εύκολα αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλά και γενικότερα αυτά που οι ίδιοι πιστεύουν, οι αντιλήψεις τους, τα πιστεύω τους, αυτά που καθορίζουν τον χαρακτήρα τους, που τους κάνουν να είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους και τους δίνουν την δυνατότητα να συγκρίνουν και να έρχονται σε συγκρούσεις με τους γύρω και με τον εαυτό τους. Το βασικό ερώτημα είναι: Αλλάζει τελικά ο άνθρωπος?

Μου την σπάει ρε παιδί μου, που μερικοί (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε –πλάκα κάνω-) μου λένε κάποια στιγμή κάτι, κάτι που πιστεύουν και μετά έρχεται κάποιος άλλος στη ζωή τους και εξαιτίας του αρχίζουν να πιστεύουν, να πράττουν και να λένε ότι πιστεύει και εκείνος!.. Δηλαδή συγνώμη, δεν έχεις μυαλό ρε φίλε να σκεφτείς μόνος σου και να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα? Πρέπει να γίνεσαι φερέφωνο?! Η πλύση εγκεφάλου στο μεγαλείο της! Για παράδειγμα βλέπω ότι μια μπλούζα είναι κόκκινη και επειδή έρχεται κάποιος που τυχαίνει να είναι φίλος, γκόμενος, καθηγητής, συνάδελφος κλπ κλπ και του έχουν πει ότι η μπλούζα είναι πετρόλ μου λέει ότι η μπλούζα είναι πετρόλ και  πρέπει να πω και εγώ αυτό! Δεν έχει νόημα… Εγώ θα συνεχίσω να λέω ότι η μπλούζα είναι κόκκινη γιατί είναι. Και δεν με νοίαζει.

 Το άλλο που με κάνει να λέω «πλάκα μου κάνεις τώρα» είναι ότι μερικοί άνθρωποι είναι τόσο πανούργοι, που χωρίς να τους έχεις κάνει τίποτα θέλουν το κακό σου, θέλουν να σου ρουφήξουν το αίμα σαν τα βαμπίρ και να μην σου αφήσουν σταγόνα. Και ενώ εσύ ξυπνάς και κοιμάσαι αμέριμνος εκείνος προσπαθεί να σου κάνει κακό με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Με ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη: δηλητηριάζοντας με ψεύτικα λόγια τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους, εκείνους που έχεις εμπιστευθεί και ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι τους ξέρεις καλά. Βέβαια αυτό λέγεται ζήλεια, αλλά δεν είναι αυτή το θέμα. Και εδώ θέλω να καταλήξω στα παραπάνω που έλεγα, ότι ο κοντινός σου άνθρωπος αρχίζει να αλλάζει όσα πίστευε, για σένα, για τους γύρω του, για τη ζωή και γίνεται άλλος.. Ξένος..

Μου είναι δύσκολο να καταλάβω πως γίνεται να είναι τόσο αφελείς μερικοί και κάποιοι άλλοι τόσο ασταθείς στις απόψεις τους. Ή το πιστεύεις, το λες και το κάνεις ή όχι. Δεν γίνεται μια ζωή να σου λένε οι άλλοι τι πρέπει να πιστεύεις και τι όχι.. Χάνεται η μοναδικότητα στον τρόπο σκέψης του καθένα. Αλλάζει η συμπεριφορά και γίνεται παρόμοια με κάποιου άλλου και είναι κρίμα. Η συμβουλή μου είναι να μην αλλάζουμε για τίποτα και για κανένα. Αυτοί που μας αγαπάνε πραγματικά μας θέλουν έτσι όπως είμαστε και με αυτά που εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε χωρίς την συμβολή κάποιου άλλου. Επίσης να μην υιοθετούμε καθετί λέει και πιστεύει ο άλλος χωρίς να έχουμε ελέγξει αν συμβαδίζει με τις δικές μας απόψεις. Τόσο απλά! ;)

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!..

Φιλία, μια λέξη ιερή...

Έχω την εντύπωση ότι οι άντρες λένε κατά καιρούς, όταν κάνουν μία σχέση «πρώτα η φιλία, μετά η κυρία». Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει, και αν ισχύει.
Στις γυναίκες πάντως ΔΕΝ συμβαίνει το ίδιο. Εμείς όταν είμαστε με κάποιον, τις φίλες μας τις έχουμε λίγο επιεικώς.. χεσμένες! Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί δεν είμαι καλύτερη.
Το θέμα είναι όμως άλλο! Οκ, καλά κάνουμε και τις γράφουμε, αλλά το αξίζουν αυτό για κάθε μαλάκα που έχουμε σχέση μαζί του?! Γιατί δεν γνωρίζουμε με την πρώτη τον άντρα της ζωής μας, με τον οποίο θέλουμε να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, να γεράσουμε μαζί και μπλα, μπλα, μπλα… Δυστυχώς, γνωρίζουμε και άλλους πιο πριν. Οι οποίοι τυχαίνει να μας πληγώνουν. Βέβαια δεν πειράζει, γιατί μέσα από τα λάθη μαθαίνεις. Έτσι είναι η ζωή.
 Ενιγουέι, ας επιστρέψουμε πάάλι πίσω. Πόσο υπομονετική μπορεί να είναι μια φίλη, η οποία θα κάνει στην άκρη και θα παραχωρήσει τη θέση της στον κύριο Τάδε. Σε κάποιον τον οποίο δεν τον ξέρεις καν, ενώ τη φίλη σου την ξέρεις πολύ περισσότερο και πολύ καλύτερα. Ωω ναι, είναι πολύ υπεράνω!..
 Ίσως όμως έχει να κάνει και με τον άνθρωπο. Δηλαδή, μπορεί μια γυναίκα να είναι υπομονετική και υπεράνω, μπορεί όμως μόλις δει ότι η ερωτοχτυπημένη φίλη της, την έχει ελαφρώς γραμμένη να της πει: «κοπελιά, άντε γειά!», και όταν την έχει ανάγκη η άλλη εκείνη να κάνει τον κινέζο.

Αααχ, τώρα που είπα κινέζο θυμήθηκα τις μέλισσες. Ας ακούσουμε και το ομόνυμο σονγ, μιας που το έφερε η κουβέντα!

Πολύ μου αρέσει ο τραγουδιστής!.. Ααα, ρε χρήστο!

Νομίζω ότι είναι και στον χαρακτήρα του καθένα, είναι όμως και γενικότερο το κακό. Όταν κάποια ερωτεύεται, η φίλη της περνά σε 2^η μοίρα.

 Αλλά δεν πειράζει, να σας πω γιατί?

 Γιατί η ΑΛΗΘΙΝΗ φίλη θα είναι εκεί αν κάτι στραβώσει με τον τυπά. Θα είναι εκεί στις 3 το πρωί όταν δεν θα μπορεί να σε πάρει ο ύπνος από τα κλάματα. Θα είναι εκεί να σου αγοράσει καινούρια πακέτα μιξομάντηλα και ένα οικογενειακό παγωτό με γεύση σοκολάτα. Θα σε κάνει μια αγκαλιά όταν θα την έχεις πραγματικά ανάγκη και θα σου πει πως δεν αξίζει να κλαις για κανένα ηλίθιο-χαμένο-μαμάκια-μαλακομπουκομένο μπαγλαμά! 

Γιατί αυτά πάνε και ερχόνται η φιλία όμως μένει!

 Επίσης μια πραγματική φίλη χαίρεται όταν βλέπει την φίλη της να είναι χαρούμενη και να περνά καλά και δεν στραβομουτσουνιάζει! Άντε τώρα!

 Για αυτό προτείνω να είμαστε προσεκτικοί με τις επιλογές μας και να κάνουμε ¨πέρα¨ τους τοξικούς φίλους. Διότι όπως λέει και ένα ρητό: «Οι φίλοι είναι η οικογένεια που εμείς επιλέγουμε»

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά! J

A craziful Day

Ακούστε ταυτόχρονα και αυτό:

Πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό γύριζα σπίτι και ήμουν πραγματικά χαρούμενη! Ο λόγος είναι απλός.. Σήμερα, 2/2/2012, τελείωσα επιτέλους το γράψιμο και μπορούσα μετά τη σχολή να κάνω οτιδήποτε θέλω! Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

 Ξυπνάω το πρωί χαρούμενη, επειδή θα τελείωνα και μετά θα πήγαινα στα ΙΚΕΑ! Ναι πρώτη φορά χαιρόμουν τόσο για τα ΙΚΕΑ..

Αφού πήρα το αστικό, καθώς προχωρούσε περνάει μια γέφυρα και ήταν ρε παιδί μου, σαν να περάσαμε αυτόματα σε άλλη χώρα! Τα πάντα ήταν κάτασπρα, όλα χιονισμένα!..

 Φτάνω στη σχολή, βρίσκω την παρέα μου, δίνουμε τελικά το μάθημα και ξαναπέρνουμε το αστικό για να φύγουμε.

Καθώς  λοιπόν καθόμασταν στις θεσούλες μας (εγώ με την Σοφία πλεον) και μιλούσαμε και αναλύαμε και σχολιάζαμε διάάάφορα  θέματα, παρατηρήσαμε ότι οι στάσεις από τη Βούλγαρη και μετά είναι ΕΝΤΕΛΩΣ άκυρες!.. Μα ποιος χριστιανός τις σκέφτηκε?! Θα ήθελα πολύ να είχα μία συζήτηση μαζί του (υψηλού επιπέδου όπως καταλαβαίνετε!). Μα κάτι ονόματα ότι να ‘ναι.. Ο «οτινανισμος» στο μεγαλείο του!

Φτάνουμε λοιπόν στα ΙΚΕΑ (μετα από πολύωρο ταξίδι)

και αρχίζουμε να παίρνουμε με την σειρά κάθε καρέκλα, καναπέ, πολυθρόνα, κρεβάτι.. Με την νύστα που είχαμε άνετα θα κοιμόμασταν αλλά το πρόβλημα ήταν ότι είχαμε μαζί μας πολύτιμα αντικείμενα και φοβηθήκαμε μήπως μας τα κλέψουν. Όπως ήταν φυσικό κάναμε λίγο φασαρία σε όλη την έκθεση (γιατί χωρίς φασαρία δεν ζούμε) φάγαμε, αγοράσαμε ότι ήταν να αγοράσουμε και πήραμε και πάλι τον δρόμο της επιστροφής.. Πάλι οι άκυρες στάσεις- Καλαμαρί (ναι και εμείς απορήσαμε, γιατί λείπει το -α), στρατόπεδο 1, στρατόπεδο 2, σασθ κ.α

Και να μπαίνει κόσμος και να βγαίνει κοσμος και να μας έχουν πέσει όλοι πάνω από το στριμωξίδι και να μας έχουν λιώσει για μια στιγμή, αλλα οκέικ, επιβιώσαμε! Αλλά δεν μας ένοιαζε και πολύ γιατί είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μας και εκτός αυτού μάθαμε ότι περάσαμε και σε 2 ολόκληρα μαθήματα!.. Δεν ήταν λίγο! Πραγματικά, γυρίζαμε σπίτι πτώματα και ήμασταν χαρούμενες. Ούτε γκρίνιες, ούτε τίποτα. Μετά από δύο (!!) εβδομάδες εσώκλειστες στο σπίτι, η βόλτα στα ΙΚΕΑ ήταν ηρωική έξοδος!..

 Και μετά φτάνω στο σπιτάκι μου, έξω χιόνιζε, φόρεσα κάτι ζεστό και κουκουλώθηκα με το πάπλωμα….

 

Ωω, ναι ήταν μία όμορφη μέρα, παρά το πολύ κρύο… J

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!

Εξεταστική, Yeah! :D

Αυτή η περίοδος είναι δύσκολη! Είναι μια φάση ακριβώς σαν τις πανελλαδικές (μακριά από μας!) με νεύρα, άγχος κλπ κλπ… Εντάξει το «γιατί» νομίζω είναι κατανοητό.. είναι περίοδος ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ! Βέέέβαια οι φοιτητές έχουν κ από αυτό! Τρομάρα μας! Είναι από τις στιγμές της ζωής, που θέλεις να περάσει πολύ γρήγορα και να έρθει το «μετά την εξεταστική». Ας παραλείψουμε όμως τη στιγμή που ανακοινώνονται τα αποτελέσματα, μετά την εξεταστική (για ευνόητους λόγους). Είναι μεγάλη πρόκληση να προσπαθείς  να διαβάσεις και έξω να έχει μια υπέροχη μέρα, ηλιόλουστη που να σου φωνάζει: «Βγές βόλτα, βγές βόλτα!». Ας έχει κρύο δεν πειράζει, όταν έχεις την παρέα σου περνάς πάντα πολύ καλά. Έλα όμως που δεν μπορείς να βγεις και είσαι παγιδευμένος μέσα στο μικρό σπιτάκι σου, διαβάζοντας ένα μάθημα και προσπαθώντας να συγκεντρωθείς ΜΕΣΑ στο βιβλίο και όχι ΕΞΩ από την μπαλκονόπορτα. Είναι βάρβαρο να σηκώνεσαι πρωί πρωί με τη δροσούλα και να διαβάζεις. Εγώ πάντως κάθε πρωί που ξυπνάω, αρχικά βρίζω επειδή η νύχτα πέρασε τόσο γρήγορα και δεν χόρτασα ύπνο και μετά προσεύχομαι να έρθει γρήγορα πάλι το βράδυ για να φορέσω ξανά τις πιζάμες μου και να χωθώ μέσα στο ζεστό, αφράτο πάπλωμα. Και μετά έρχεται πάλι το πρωί και πάει λέγοντας.. είναι φαύλος κύκλος! Εντάξει, ας μην τα κάνουμε τόσο τραγικά τα πράγματα! Υπάρχουν και πολύ χειρότερα στον κόσμο και αυτό δεν είναι τίποτα. Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας! Εμείς οι ίδιοι μεγαλοποιούμε τα πράγματα, ενώ στη πραγματικότητα είναι πολύ απλά. Έτσι είναι ο άνθρωπος, απλά για να καταλάβει ότι αυτά που περνάει είναι μηδαμινά σε σχέση με άλλες καταστάσεις που ζουν άλλοι άνθρωποι, χειρότερες, πρέπει να έρθει σε επαφή μαζί τους και να μπεί στη ρουτίνα τους, για μία μέρα μόνο. Τότε θα εκτιμήσει την κατάστασή του και θα βάλει τα δυνατά του να βγει νικητής και όχι χαμένος από αυτή τη δοκιμασία. Εξάλλου αν ήταν όλα εύκολα τι ουσία θα είχε η ζωή, ε? Γι’ αυτό ας μην αφήσουμε την εξεταστική να μας αγχώνει. Μία δοκιμασία είναι, θα περάσει! :D

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!

Home sweet home (?) :D

Εάν θέλετε ακούστε και αυτό ταυτόχρονα

~~~~>http://www.youtube.com/watch?v=9cQloro92xA&list=FL83UL2LI2IdyV0fZkFsqQJQ&index=7&feature=plpp_video

Το να γυρνάς στο σπίτι σου μετά τις διακοπές των χριστουγέννων είναι κάπως… Όχι ότι δεν ήθελα, αντιθέτως! Ήθελα και πολύ μάλιστα!.. Μόνο που σε πιάνει μία μελαγχολία –ωω ναι δεν σας μιλάει ο πραγματικός μου εαυτός αυτή τη στιγμή!-.. Είναι το ότι φεύγεις από το σπίτι των γονιών σου, που ήταν γεμάτο ¨φασαρία¨  και φωνές, και πας σε έναν άλλο χώρο, πολύ αγαπημένο, που η παρέα σου είναι η τι-βι, το λαπτοπ, η μουσική φυσικά και η γειτόνισσα που μαγειρεύει κάτι (ένας θεός ξέρει τι) και η μυρωδιά είναι τόσο έντονη που φτάνει μέχρι το δικό σου διαμέρισμα (παλάτι-βίλλα-στάβλος-τσαρδί ή όπως αλλιώς θέλει να αποκαλεί ο καθένας το δικό του). Οκεικ! το καλωσόρισμα ήταν λίγο ψυχρό.. Στην κυριολεξία όμως! Μπαίνεις μέσα στο σπίτι σου και είναι ελαφρώώώς παγωμένο. Τι κάνεις? Ανάβεις το καλοριφέρ στο φουλ.. μετά από λίγο ζεσταίνεται.. Ωραία!.. Και εκεί που βλέπεις τηλεόραση παφ! κόβεται το ρεύμα! Όπως είναι φυσικό, βρίζεις (όχι πολύ, είπαμε με το 2012 βγήκε η νέα εντισιον).. Βγαίνεις στον διάδρομο και μαθαίνεις ότι υπάρχει πρόβλημα και ότι η μισή πολυκατοικία δεν έχει ρεύμα και αμέσως σκέφτεσαι: «μα γιατί να είμαι και ΕΓΩ μέσα στους μισούς που δεν έχουν ρεύμα?!» Κάθεσαι και περιμένεις… και περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις ώσπουυ….. Παφ! Ηρθέέέέ!!... Και είναι η χαρά τόσο μεγάλη!.. Ναι, εντάξει δεν είμαι τόσο μυγιάγγιχτη που να με πειράζει το ότι κόπηκε το ρεύμα ούτε ήθελα να μου στρώσουν κόκκινο χαλί για να περπατήσω (λίγο άκυρο αυτό αλλά δεν με νοίαζει!).. Το πρόβλημα ήταν η ζέστη η οποία είχε κάνει φτερά –bye ζεστήήήή-… 2,5 ώρες… Εδειξα όμως ωριμότητα και είπα: «υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ έξω στο κρύο ΟΛΟ το χειμώνα, τι είναι 2,5 ώρες μπροστά σε αυτό?! Απολύτως τι-πο-τα!» Και έτσι είναι!..

Ας γυρίσουμε όμως στην αρχή που σας έλεγα κάτι μ… μπούρδες για μελαγχολίες και τα σχετικά. Οποιος αισθάνεται μελαγχολία μπορεί να βγει βόλτα στην αγαπημένη του πόλη και θα δεί πως θα του περάσει αμέσως! Αλήθεια, ισχύει!.. Το να βγαίνεις βόλτα πάλι στους δρόμους που συνήθιζες να περπατάς, να κυκλοφορείς ανάμεσα σε ανθρώπους που πρώτη φορά τους βλέπεις στη ζωή σου (δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, ειδικά όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να σε κουτσομπολεύσουν γιατί απλούστατα Δεν Σε Ξέρουν!) είναι πραγματικά πολύ ωραίο! Μόνο που δεν μου άρεσε κάτι.. ΄Ελειπε αυτό το ¨κριστμας σπιριτ¨, οι βιτρίνες είχαν αρχίσει να ξεστολίζουν και δεν υπήρχαν αρκετοί άγιοι-βασήλιδες που σε προκαλούν να τραγουδήσεις: «All I want for Christmas is youuuu…. You babe!..»... Αυτό έκανε την βόλτα λίίίίγο μουντή, αλλά δεν βαριέσαι.. Πάντα έτσι είναι μετά τα χριστούγεννα, λίγο μουντά. Νομίζω ότι θα επιβιώσουμε μέχρι να ξαναέρθουν τα επόμενα. Είναι στην ιδιοσυγκρασία μας. Μέχρι να έρθουν τα επόμενα χριστούγεννα όμως μπορούμε και εμείς οι ίδιοι να συμβάλουμε ώστε να γίνουν οι χειμωνιάτικες μέρες πιο ζωηρές! Όταν ξεκινάς την μέρα σου με χαμόγελο αμέσως διώχνεις την ¨μουντίλα¨από πάνω σου. Ένα χαμόγελο πιστεύω είναι αρκετό για να κατακτήσεις τον κόσμο ολόκληρο! Ασε που κάνει και τους ίδιους τους ανθρώπους γλυκούς και συμπαθητικούς!.. Ακόμα και ο πιο σκληρός άνθρωπος του κόσμου να χαμογελάσει αμέσως το πρόσωπό του αλλάζει γιατί το χαμόγελο είναι χαμόγελο! Μην φοβάστε να χαμογελάσετε ή να γελάσετε τρανταχτά, μήπως και καλά γίνετε ρεζίλι. Ρεζίλι γίνονται εκείνοι που δεν μπορούν να βγάλουν την σοβαρότητα από πάνω τους. Δεν θα πάθεις τίποτα Κύριε Σοβαρέ αν χαμογελάσεις.. Μην φοβάσαι το χαμόγελό σου δεν μπορούμε να το κλέψουμε. Εχουμε δικό μας, καλύτερο και ομορφότερο και δεν ντρεπόμαστε να το δείξουμε με κάθε ευκαιρία! Εξάλλου το λέει και η παροιμία: «Το χαμόγελό σου να το δείχνεις παντού (παρακάτω δεν θυμάμαι)….» Χα!  (Πιστέψτε με η μελαγχολία φεύγει με το χαμόγελο, αρκεί να το κάνετε με την καρδιά σας!)

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!

Hello και καλή χρονιά!

Hello και καλή χρονιά!.. Ναι, ναι πήρα την μεγάλη απόφαση λοιπόν να φτιάξω το δικό μου ιστολόγιο.. Καιρό το περιεργαζόμουν στο μυαλό μου –από το καλοκαίρι δηλαδή- όμως ποτέ δεν το αποφάσιζα.. Ε να λοιπόν ήρθε η μεγάλη στιγμή!!.. (καημένοι αναγνώστες…)

Αφού πέρασαν τα χριστούγεννα που περίμενα με τόση προσμονή και είδα ξανά συγγενείς, φίλους και γνωστούς, τους περιέγραψα με χαρά πως είναι η φοιτιτική ζωή μου και πόσο ενδιαφέρουσα είναι η σχολή.. βαρέθηκα!.. Δεν είχα τι άλλο να κάνω! Πόσα μελομακάρονα και κουραμπιέδες να φάω?!  Εχω και ένα σώμα να διατηρήσω (λέέέμε τώρα!).. Πόσα ποτά να βγούμε να πιούμε?! Ωσπου τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου σε μία συζήτηση που είχα με την φίλη μου την Νίκη, στο γνωστό κοινωνικό δίκτυο (φμπ), μου είπε οτι βγήκε σε εντισιον 2012 (έγινε λιίίίγο καλύτερος άνθρωπος, λίίίγο καλύτερη φίλη και σταμάτησε να βγαίνει για καφέ κάθε μέρα, κάθησε σπίτι να διαβάσει). Επρεπε λοιπόν να εκσυγχρονιστώ και εγώ.. Να πάω ένα βήμα πιο μπροστά βρε αδερφέ!.. Μου λέει λοιπόν : ¨γιατί δεν φτιάχνεις μπλογκ?¨  και ξαφνικά ξύπνησε μέσα μου μια φωνή που μου λέει: «Βιβή, πρέπει να το κάνεις!». Και το έκανα!.. Να λοιπόν το πρώτο μου κειμενάκι.. Δεν ξέρω βέβαια πόσο θα εξελιχθεί αλλα έχω όλη την καλή διάθεση να το κάνω.. Οσο για τον τίτλο, αυτή είναι όόόλη η αλήθεια για τον κόσμο μου.. ‘Η μάλλον λάθος, έτσι θα ήθελα να είναι πάντα ο κόσμος μου (crazy + beautiful= craziful).. Γιατί δεν είναι κάθε μέρα έτσι. Δυστυχώς!.. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάς και είσαι μέσα στη καλή χαρά, υπάρχουν όμως και μέρες που ξυπνάς και δεν είναι μόνο γκρίζος ο ουρανός αλλά και η ψυχολογία σου.. Ας αφήσουμε όμως αυτά, γιατι αυτές τις μέρες είμαι μές΄στην καλή χαρα! ‘Ετσι! Χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο.. Βασικά, για να είσαι χαρούμενος δεν πρέπει να υπάρχει πάντα λόγος, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα το οποίο θα αναλύσουμε άλλη φορά.. Α! και συγχωρέστε με αν κάποιες φορές αρχίζω να φλυαρώ.. Τι να κάνω.. Αυτή είμαι!.. χιχι

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!