Συνήθειες, ΤΕΛΟΣ!

Είναι κάποιες φορές  που ξεκινάς κάτι για πλάκα όμως μετά γίνεται συνήθεια. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές αυτή η συνήθεια είναι κακιά. Την πρώτη φορά λες «έλα μωρέ σιγά, τι πειράζει» όμως μετά γίνεται ξανά και ξανά και ξανά. Είναι σαν το τσιγάρο, σαν τα ναρκωτικά, εθίζεσαι. Προφανώς το θέμα δεν είναι τα ναρκωτικά αλλά σε κάποια σημεία ταιριάζουν και αυτά στη ανάρτηση αυτή.

 Έχεις ξεκινήσει να κάνεις κάτι καθημερινά, ενώ ξέρεις ότι δεν είναι σωστό και μετά μπλέκονται και άλλα πράγματα στη μέση, όπως συναισθήματα, (πιστεύω πως αρχίζετε να καταλαβαίνετε για τι μιλάω) τα οποία μας οδηγούν σε άλλους δρόμους, σε άλλα μονοπάτια. Ώσπου ένα ωραίο πρωί συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό δεν βγάζει πουθενά, είναι εντελώς ψυχοφθόρο. Εσύ ο ίδιος που κατά ένα τρόπο το ξεκίνησες (συνέβαλες, διότι ήθελες), έχεις γίνει κομμάτια, έχεις κουραστεί, έχεις βαρεθεί, έχεις, έχεις, έχεις…  Είναι πολύ δύσκολο να «κόψεις» μια συνήθεια την οποία αγαπάς αλλά από τη στιγμή που αυτή δεν σε γεμίζει πλέον και είσαι χαρούμενος μόνο εκείνη τη στιγμή και τις υπόλοιπες μέρες χώμα, πρέπει να σταθείς στο ύψος σου και να βάλεις ένα τέλος. Ακούγεται απλό αλλά δεν είναι. Είναι δύσκολο. ΤΕΛΟΣ. Δηλαδή, τέλος? Κανονικό? Πώς? Πώς θα το κάνω εγώ αυτό? Πώς θα το αντέξω? Μία τόσο απλή λέξη, με 5 γραμματάκια και 2 συλλαβές, να είναι τόσο σκληρή. Ίσως αυτή είναι η δύναμη της συγκεκριμένης  λέξης. Πάντα το τέλος ακούγεται κάπως. Και αν το κάνω δεν θα μπορώ να ξαναγυρίσω ε? Μπορώ, αλλά όχι με την καρδιά.. Με οτιδήποτε άλλο εκτός από εκείνη. Έχει αποδειχθεί όμως ότι με τίποτα άλλο δεν μπορώ να ξαναγυρίσω, άρα το τέλος θα είναι οριστικό. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως δεν είναι, αλλά έτσι ξεγελάω τον εαυτό μου. Τον παρηγορώ. Πρέπει να το πιστέψω όμως και να μην τον παραμυθιάζω. Και αυτό που υπάρχει βαθιά μέσα να το διαγράψω και να μην το πετάξω στον κάδο ανακύκλωσης, αλλά να το κάψω. Μόνο έτσι το τέλος θα είναι τέλος και όχι μία άνω  τελεία. Όταν τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα και κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει ή πολύ απλά δεν το εκφράζει γιατί μπορεί να φοβάται πρέπει να βάζουμε ένα τέλος. Για καλό δικό μας. Για τον εαυτό μας. Όπως λέει και το τραγούδι «ότι μας δένει στα παλιά, είναι οι κακές συνήθειες». Για αυτό το λόγο πρέπει να προχωράμε μπροστά και τα παλιά να αποτελούν τις αναμνήσεις μας και μονο! Είναι η μόνη λύση, για να «κόψεις» αυτή τη συνήθεια. Το σταματάς ήρεμα και ωραία χωρίς συναισθηματισμούς και μιξοκλάματα και όταν είσαι έτοιμος και σίγουρος τότε έρχεσαι ξανά αντιμέτωπος με την απέναντι πλευρά. Στο κάτω κάτω γιατί να δίνω εγώ πράγματα όταν δεν εισπράττω? Πρέπει να το δούμε και λίγο εγωιστικά. Αποδεικνύεται ότι η κάθε πλευρά θέλει άλλα πράγματα. Ενώ ξεκίνησαν με τους ίδιους σκοπούς, στη πορεία τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς. Αφού λοιπόν βλέπουμε ότι η αντίθετη πλευρά δεν πρόκειται να αλλάξει, η λύση είναι μία:

 ….Τέλος...

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!J