Λόγια, λόγια, λόγια..

Ένα θέμα που με απασχολεί αυτές τις μέρες είναι το πόσο εύκολα αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλά και γενικότερα αυτά που οι ίδιοι πιστεύουν, οι αντιλήψεις τους, τα πιστεύω τους, αυτά που καθορίζουν τον χαρακτήρα τους, που τους κάνουν να είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους και τους δίνουν την δυνατότητα να συγκρίνουν και να έρχονται σε συγκρούσεις με τους γύρω και με τον εαυτό τους. Το βασικό ερώτημα είναι: Αλλάζει τελικά ο άνθρωπος?

Μου την σπάει ρε παιδί μου, που μερικοί (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε –πλάκα κάνω-) μου λένε κάποια στιγμή κάτι, κάτι που πιστεύουν και μετά έρχεται κάποιος άλλος στη ζωή τους και εξαιτίας του αρχίζουν να πιστεύουν, να πράττουν και να λένε ότι πιστεύει και εκείνος!.. Δηλαδή συγνώμη, δεν έχεις μυαλό ρε φίλε να σκεφτείς μόνος σου και να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα? Πρέπει να γίνεσαι φερέφωνο?! Η πλύση εγκεφάλου στο μεγαλείο της! Για παράδειγμα βλέπω ότι μια μπλούζα είναι κόκκινη και επειδή έρχεται κάποιος που τυχαίνει να είναι φίλος, γκόμενος, καθηγητής, συνάδελφος κλπ κλπ και του έχουν πει ότι η μπλούζα είναι πετρόλ μου λέει ότι η μπλούζα είναι πετρόλ και  πρέπει να πω και εγώ αυτό! Δεν έχει νόημα… Εγώ θα συνεχίσω να λέω ότι η μπλούζα είναι κόκκινη γιατί είναι. Και δεν με νοίαζει.

 Το άλλο που με κάνει να λέω «πλάκα μου κάνεις τώρα» είναι ότι μερικοί άνθρωποι είναι τόσο πανούργοι, που χωρίς να τους έχεις κάνει τίποτα θέλουν το κακό σου, θέλουν να σου ρουφήξουν το αίμα σαν τα βαμπίρ και να μην σου αφήσουν σταγόνα. Και ενώ εσύ ξυπνάς και κοιμάσαι αμέριμνος εκείνος προσπαθεί να σου κάνει κακό με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Με ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη: δηλητηριάζοντας με ψεύτικα λόγια τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους, εκείνους που έχεις εμπιστευθεί και ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι τους ξέρεις καλά. Βέβαια αυτό λέγεται ζήλεια, αλλά δεν είναι αυτή το θέμα. Και εδώ θέλω να καταλήξω στα παραπάνω που έλεγα, ότι ο κοντινός σου άνθρωπος αρχίζει να αλλάζει όσα πίστευε, για σένα, για τους γύρω του, για τη ζωή και γίνεται άλλος.. Ξένος..

Μου είναι δύσκολο να καταλάβω πως γίνεται να είναι τόσο αφελείς μερικοί και κάποιοι άλλοι τόσο ασταθείς στις απόψεις τους. Ή το πιστεύεις, το λες και το κάνεις ή όχι. Δεν γίνεται μια ζωή να σου λένε οι άλλοι τι πρέπει να πιστεύεις και τι όχι.. Χάνεται η μοναδικότητα στον τρόπο σκέψης του καθένα. Αλλάζει η συμπεριφορά και γίνεται παρόμοια με κάποιου άλλου και είναι κρίμα. Η συμβουλή μου είναι να μην αλλάζουμε για τίποτα και για κανένα. Αυτοί που μας αγαπάνε πραγματικά μας θέλουν έτσι όπως είμαστε και με αυτά που εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε χωρίς την συμβολή κάποιου άλλου. Επίσης να μην υιοθετούμε καθετί λέει και πιστεύει ο άλλος χωρίς να έχουμε ελέγξει αν συμβαδίζει με τις δικές μας απόψεις. Τόσο απλά! ;)

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!..