Συνήθειες, ΤΕΛΟΣ!

Είναι κάποιες φορές  που ξεκινάς κάτι για πλάκα όμως μετά γίνεται συνήθεια. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές αυτή η συνήθεια είναι κακιά. Την πρώτη φορά λες «έλα μωρέ σιγά, τι πειράζει» όμως μετά γίνεται ξανά και ξανά και ξανά. Είναι σαν το τσιγάρο, σαν τα ναρκωτικά, εθίζεσαι. Προφανώς το θέμα δεν είναι τα ναρκωτικά αλλά σε κάποια σημεία ταιριάζουν και αυτά στη ανάρτηση αυτή.

 Έχεις ξεκινήσει να κάνεις κάτι καθημερινά, ενώ ξέρεις ότι δεν είναι σωστό και μετά μπλέκονται και άλλα πράγματα στη μέση, όπως συναισθήματα, (πιστεύω πως αρχίζετε να καταλαβαίνετε για τι μιλάω) τα οποία μας οδηγούν σε άλλους δρόμους, σε άλλα μονοπάτια. Ώσπου ένα ωραίο πρωί συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό δεν βγάζει πουθενά, είναι εντελώς ψυχοφθόρο. Εσύ ο ίδιος που κατά ένα τρόπο το ξεκίνησες (συνέβαλες, διότι ήθελες), έχεις γίνει κομμάτια, έχεις κουραστεί, έχεις βαρεθεί, έχεις, έχεις, έχεις…  Είναι πολύ δύσκολο να «κόψεις» μια συνήθεια την οποία αγαπάς αλλά από τη στιγμή που αυτή δεν σε γεμίζει πλέον και είσαι χαρούμενος μόνο εκείνη τη στιγμή και τις υπόλοιπες μέρες χώμα, πρέπει να σταθείς στο ύψος σου και να βάλεις ένα τέλος. Ακούγεται απλό αλλά δεν είναι. Είναι δύσκολο. ΤΕΛΟΣ. Δηλαδή, τέλος? Κανονικό? Πώς? Πώς θα το κάνω εγώ αυτό? Πώς θα το αντέξω? Μία τόσο απλή λέξη, με 5 γραμματάκια και 2 συλλαβές, να είναι τόσο σκληρή. Ίσως αυτή είναι η δύναμη της συγκεκριμένης  λέξης. Πάντα το τέλος ακούγεται κάπως. Και αν το κάνω δεν θα μπορώ να ξαναγυρίσω ε? Μπορώ, αλλά όχι με την καρδιά.. Με οτιδήποτε άλλο εκτός από εκείνη. Έχει αποδειχθεί όμως ότι με τίποτα άλλο δεν μπορώ να ξαναγυρίσω, άρα το τέλος θα είναι οριστικό. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως δεν είναι, αλλά έτσι ξεγελάω τον εαυτό μου. Τον παρηγορώ. Πρέπει να το πιστέψω όμως και να μην τον παραμυθιάζω. Και αυτό που υπάρχει βαθιά μέσα να το διαγράψω και να μην το πετάξω στον κάδο ανακύκλωσης, αλλά να το κάψω. Μόνο έτσι το τέλος θα είναι τέλος και όχι μία άνω  τελεία. Όταν τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα και κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει ή πολύ απλά δεν το εκφράζει γιατί μπορεί να φοβάται πρέπει να βάζουμε ένα τέλος. Για καλό δικό μας. Για τον εαυτό μας. Όπως λέει και το τραγούδι «ότι μας δένει στα παλιά, είναι οι κακές συνήθειες». Για αυτό το λόγο πρέπει να προχωράμε μπροστά και τα παλιά να αποτελούν τις αναμνήσεις μας και μονο! Είναι η μόνη λύση, για να «κόψεις» αυτή τη συνήθεια. Το σταματάς ήρεμα και ωραία χωρίς συναισθηματισμούς και μιξοκλάματα και όταν είσαι έτοιμος και σίγουρος τότε έρχεσαι ξανά αντιμέτωπος με την απέναντι πλευρά. Στο κάτω κάτω γιατί να δίνω εγώ πράγματα όταν δεν εισπράττω? Πρέπει να το δούμε και λίγο εγωιστικά. Αποδεικνύεται ότι η κάθε πλευρά θέλει άλλα πράγματα. Ενώ ξεκίνησαν με τους ίδιους σκοπούς, στη πορεία τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς. Αφού λοιπόν βλέπουμε ότι η αντίθετη πλευρά δεν πρόκειται να αλλάξει, η λύση είναι μία:

 ….Τέλος...

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!J

Λόγια, λόγια, λόγια..

Ένα θέμα που με απασχολεί αυτές τις μέρες είναι το πόσο εύκολα αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλά και γενικότερα αυτά που οι ίδιοι πιστεύουν, οι αντιλήψεις τους, τα πιστεύω τους, αυτά που καθορίζουν τον χαρακτήρα τους, που τους κάνουν να είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους και τους δίνουν την δυνατότητα να συγκρίνουν και να έρχονται σε συγκρούσεις με τους γύρω και με τον εαυτό τους. Το βασικό ερώτημα είναι: Αλλάζει τελικά ο άνθρωπος?

Μου την σπάει ρε παιδί μου, που μερικοί (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε –πλάκα κάνω-) μου λένε κάποια στιγμή κάτι, κάτι που πιστεύουν και μετά έρχεται κάποιος άλλος στη ζωή τους και εξαιτίας του αρχίζουν να πιστεύουν, να πράττουν και να λένε ότι πιστεύει και εκείνος!.. Δηλαδή συγνώμη, δεν έχεις μυαλό ρε φίλε να σκεφτείς μόνος σου και να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα? Πρέπει να γίνεσαι φερέφωνο?! Η πλύση εγκεφάλου στο μεγαλείο της! Για παράδειγμα βλέπω ότι μια μπλούζα είναι κόκκινη και επειδή έρχεται κάποιος που τυχαίνει να είναι φίλος, γκόμενος, καθηγητής, συνάδελφος κλπ κλπ και του έχουν πει ότι η μπλούζα είναι πετρόλ μου λέει ότι η μπλούζα είναι πετρόλ και  πρέπει να πω και εγώ αυτό! Δεν έχει νόημα… Εγώ θα συνεχίσω να λέω ότι η μπλούζα είναι κόκκινη γιατί είναι. Και δεν με νοίαζει.

 Το άλλο που με κάνει να λέω «πλάκα μου κάνεις τώρα» είναι ότι μερικοί άνθρωποι είναι τόσο πανούργοι, που χωρίς να τους έχεις κάνει τίποτα θέλουν το κακό σου, θέλουν να σου ρουφήξουν το αίμα σαν τα βαμπίρ και να μην σου αφήσουν σταγόνα. Και ενώ εσύ ξυπνάς και κοιμάσαι αμέριμνος εκείνος προσπαθεί να σου κάνει κακό με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Με ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη: δηλητηριάζοντας με ψεύτικα λόγια τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους, εκείνους που έχεις εμπιστευθεί και ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι τους ξέρεις καλά. Βέβαια αυτό λέγεται ζήλεια, αλλά δεν είναι αυτή το θέμα. Και εδώ θέλω να καταλήξω στα παραπάνω που έλεγα, ότι ο κοντινός σου άνθρωπος αρχίζει να αλλάζει όσα πίστευε, για σένα, για τους γύρω του, για τη ζωή και γίνεται άλλος.. Ξένος..

Μου είναι δύσκολο να καταλάβω πως γίνεται να είναι τόσο αφελείς μερικοί και κάποιοι άλλοι τόσο ασταθείς στις απόψεις τους. Ή το πιστεύεις, το λες και το κάνεις ή όχι. Δεν γίνεται μια ζωή να σου λένε οι άλλοι τι πρέπει να πιστεύεις και τι όχι.. Χάνεται η μοναδικότητα στον τρόπο σκέψης του καθένα. Αλλάζει η συμπεριφορά και γίνεται παρόμοια με κάποιου άλλου και είναι κρίμα. Η συμβουλή μου είναι να μην αλλάζουμε για τίποτα και για κανένα. Αυτοί που μας αγαπάνε πραγματικά μας θέλουν έτσι όπως είμαστε και με αυτά που εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε χωρίς την συμβολή κάποιου άλλου. Επίσης να μην υιοθετούμε καθετί λέει και πιστεύει ο άλλος χωρίς να έχουμε ελέγξει αν συμβαδίζει με τις δικές μας απόψεις. Τόσο απλά! ;)

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!..