Φιλία, μια λέξη ιερή...

Έχω την εντύπωση ότι οι άντρες λένε κατά καιρούς, όταν κάνουν μία σχέση «πρώτα η φιλία, μετά η κυρία». Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει, και αν ισχύει.
Στις γυναίκες πάντως ΔΕΝ συμβαίνει το ίδιο. Εμείς όταν είμαστε με κάποιον, τις φίλες μας τις έχουμε λίγο επιεικώς.. χεσμένες! Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί δεν είμαι καλύτερη.
Το θέμα είναι όμως άλλο! Οκ, καλά κάνουμε και τις γράφουμε, αλλά το αξίζουν αυτό για κάθε μαλάκα που έχουμε σχέση μαζί του?! Γιατί δεν γνωρίζουμε με την πρώτη τον άντρα της ζωής μας, με τον οποίο θέλουμε να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, να γεράσουμε μαζί και μπλα, μπλα, μπλα… Δυστυχώς, γνωρίζουμε και άλλους πιο πριν. Οι οποίοι τυχαίνει να μας πληγώνουν. Βέβαια δεν πειράζει, γιατί μέσα από τα λάθη μαθαίνεις. Έτσι είναι η ζωή.
 Ενιγουέι, ας επιστρέψουμε πάάλι πίσω. Πόσο υπομονετική μπορεί να είναι μια φίλη, η οποία θα κάνει στην άκρη και θα παραχωρήσει τη θέση της στον κύριο Τάδε. Σε κάποιον τον οποίο δεν τον ξέρεις καν, ενώ τη φίλη σου την ξέρεις πολύ περισσότερο και πολύ καλύτερα. Ωω ναι, είναι πολύ υπεράνω!..
 Ίσως όμως έχει να κάνει και με τον άνθρωπο. Δηλαδή, μπορεί μια γυναίκα να είναι υπομονετική και υπεράνω, μπορεί όμως μόλις δει ότι η ερωτοχτυπημένη φίλη της, την έχει ελαφρώς γραμμένη να της πει: «κοπελιά, άντε γειά!», και όταν την έχει ανάγκη η άλλη εκείνη να κάνει τον κινέζο.

Αααχ, τώρα που είπα κινέζο θυμήθηκα τις μέλισσες. Ας ακούσουμε και το ομόνυμο σονγ, μιας που το έφερε η κουβέντα!

Πολύ μου αρέσει ο τραγουδιστής!.. Ααα, ρε χρήστο!

Νομίζω ότι είναι και στον χαρακτήρα του καθένα, είναι όμως και γενικότερο το κακό. Όταν κάποια ερωτεύεται, η φίλη της περνά σε 2^η μοίρα.

 Αλλά δεν πειράζει, να σας πω γιατί?

 Γιατί η ΑΛΗΘΙΝΗ φίλη θα είναι εκεί αν κάτι στραβώσει με τον τυπά. Θα είναι εκεί στις 3 το πρωί όταν δεν θα μπορεί να σε πάρει ο ύπνος από τα κλάματα. Θα είναι εκεί να σου αγοράσει καινούρια πακέτα μιξομάντηλα και ένα οικογενειακό παγωτό με γεύση σοκολάτα. Θα σε κάνει μια αγκαλιά όταν θα την έχεις πραγματικά ανάγκη και θα σου πει πως δεν αξίζει να κλαις για κανένα ηλίθιο-χαμένο-μαμάκια-μαλακομπουκομένο μπαγλαμά! 

Γιατί αυτά πάνε και ερχόνται η φιλία όμως μένει!

 Επίσης μια πραγματική φίλη χαίρεται όταν βλέπει την φίλη της να είναι χαρούμενη και να περνά καλά και δεν στραβομουτσουνιάζει! Άντε τώρα!

 Για αυτό προτείνω να είμαστε προσεκτικοί με τις επιλογές μας και να κάνουμε ¨πέρα¨ τους τοξικούς φίλους. Διότι όπως λέει και ένα ρητό: «Οι φίλοι είναι η οικογένεια που εμείς επιλέγουμε»

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά! J

A craziful Day

Ακούστε ταυτόχρονα και αυτό:

Πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό γύριζα σπίτι και ήμουν πραγματικά χαρούμενη! Ο λόγος είναι απλός.. Σήμερα, 2/2/2012, τελείωσα επιτέλους το γράψιμο και μπορούσα μετά τη σχολή να κάνω οτιδήποτε θέλω! Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

 Ξυπνάω το πρωί χαρούμενη, επειδή θα τελείωνα και μετά θα πήγαινα στα ΙΚΕΑ! Ναι πρώτη φορά χαιρόμουν τόσο για τα ΙΚΕΑ..

Αφού πήρα το αστικό, καθώς προχωρούσε περνάει μια γέφυρα και ήταν ρε παιδί μου, σαν να περάσαμε αυτόματα σε άλλη χώρα! Τα πάντα ήταν κάτασπρα, όλα χιονισμένα!..

 Φτάνω στη σχολή, βρίσκω την παρέα μου, δίνουμε τελικά το μάθημα και ξαναπέρνουμε το αστικό για να φύγουμε.

Καθώς  λοιπόν καθόμασταν στις θεσούλες μας (εγώ με την Σοφία πλεον) και μιλούσαμε και αναλύαμε και σχολιάζαμε διάάάφορα  θέματα, παρατηρήσαμε ότι οι στάσεις από τη Βούλγαρη και μετά είναι ΕΝΤΕΛΩΣ άκυρες!.. Μα ποιος χριστιανός τις σκέφτηκε?! Θα ήθελα πολύ να είχα μία συζήτηση μαζί του (υψηλού επιπέδου όπως καταλαβαίνετε!). Μα κάτι ονόματα ότι να ‘ναι.. Ο «οτινανισμος» στο μεγαλείο του!

Φτάνουμε λοιπόν στα ΙΚΕΑ (μετα από πολύωρο ταξίδι)

και αρχίζουμε να παίρνουμε με την σειρά κάθε καρέκλα, καναπέ, πολυθρόνα, κρεβάτι.. Με την νύστα που είχαμε άνετα θα κοιμόμασταν αλλά το πρόβλημα ήταν ότι είχαμε μαζί μας πολύτιμα αντικείμενα και φοβηθήκαμε μήπως μας τα κλέψουν. Όπως ήταν φυσικό κάναμε λίγο φασαρία σε όλη την έκθεση (γιατί χωρίς φασαρία δεν ζούμε) φάγαμε, αγοράσαμε ότι ήταν να αγοράσουμε και πήραμε και πάλι τον δρόμο της επιστροφής.. Πάλι οι άκυρες στάσεις- Καλαμαρί (ναι και εμείς απορήσαμε, γιατί λείπει το -α), στρατόπεδο 1, στρατόπεδο 2, σασθ κ.α

Και να μπαίνει κόσμος και να βγαίνει κοσμος και να μας έχουν πέσει όλοι πάνω από το στριμωξίδι και να μας έχουν λιώσει για μια στιγμή, αλλα οκέικ, επιβιώσαμε! Αλλά δεν μας ένοιαζε και πολύ γιατί είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μας και εκτός αυτού μάθαμε ότι περάσαμε και σε 2 ολόκληρα μαθήματα!.. Δεν ήταν λίγο! Πραγματικά, γυρίζαμε σπίτι πτώματα και ήμασταν χαρούμενες. Ούτε γκρίνιες, ούτε τίποτα. Μετά από δύο (!!) εβδομάδες εσώκλειστες στο σπίτι, η βόλτα στα ΙΚΕΑ ήταν ηρωική έξοδος!..

 Και μετά φτάνω στο σπιτάκι μου, έξω χιόνιζε, φόρεσα κάτι ζεστό και κουκουλώθηκα με το πάπλωμα….

 

Ωω, ναι ήταν μία όμορφη μέρα, παρά το πολύ κρύο… J

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!