Απρόσμενο και ανεξήγητο.

*Parov σ'αγαπώ και ας μην το ξέρεις.*

Let the music play:

"Σαν αρρώστια που δεν φεύγει από πάνω μου είναι, το βλέπεις?

Θέλω να φύγει.

Έχω προσπαθήσει τα πάντα.

Το έτριψα, το έπλυνα, το έγδαρα, αλλά τίποτα. Αυτό εκεί!

Σαν ρετσινιά. Το σημάδι μου.
Απρόσμενο και ανεξήγητο."

"Τα σημάδια μας όλα έχουν μια προέλευση", του απάντησε.

"Άλλα τα προκαλέσαμε εμείς στον εαυτό μας και άλλα τα προξένησαν άλλοι.

Άλλα είναι μεγάλα και μένουν για πάντα, άλλα τόσο μικρά που εξαφανίζονται σε δυο μέρες.

Υπάρχουν μικρά που τα θυμάσαι για πάντα, χωρίς να ξέρεις το γιατί, απλά όταν τα κοιτάς στροβιλίζονται στο μυαλό σου οι μνήμες. Άλλοτε τις θυμάσαι και γελάς, άλλοτε αισθάνεσαι περήφανος για τον εαυτό σου που τα κατάφερε και αποτελούν τα σημάδια αυτά μια ανάμνηση.
Γλυκιά.
Ή γλυκόξινη.
Ή απλά ξινή.

Τα σημάδια που δεν θυμάσαι πως τα απέκτησες, θα είναι εκεί διακοσμητικά στολίδια. Θα έχουν ένα αόρατο ερωτηματικό και απλά θα πρέπει να τα δεχτείς όπως είναι.

Πιο ενδιαφέροντα θα είναι πάντα αυτά που τα θυμάσαι. Σημαίνει ότι τα έζησες. Πόνεσες όταν τα απέκτησες ή γέλασες -δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι-. Έχουν στιγματίσει μάλλον μια στιγμή έντασης, μια στιγμή γεμάτη ζωή. Σημασία έχει ότι έχεις κάτι να πεις για αυτά.

Βέβαια η ουσία είναι μία."

Την κοίταξε απορημένος και εκστασιασμένος από τον λόγο της, ταυτόχρονα. Δεν είχε λάβει ποτέ "μάθημα" από κάποια μικρότερή του.

Τον κοίταξε κατάματα.

"Να μπορείς να ζήσεις με αυτά τα σημάδια, να μπορείς να συνυπάρχεις αρμονικά. Είναι δικά σου, κομμάτι του εαυτού σου. Κοίταξέ τα, είναι εσύ. Θυμήσου πως τα απέκτησες. Προσπάθησε να καταλάβεις τι γεύση σου άφησαν τελικά.

Και αν δεν μπορείς να θυμηθείς πως απέκτησες το συγκεκριμένο, από μόνη της η εξήγηση θα έρθει κάποια στιγμή. Είναι θέμα χρόνου", είπε και χαμογέλασε.

Να περνάτε καλά και να γελάτε δυνατά!