Μην..

                                                 

«Μην μου υπόσχεσαι πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις.
Ενθουσιάζομαι πολύ, κάνω σχέδια και όταν δεν συμβούν απογοητεύομαι και κλείνομαι.
Χάνω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Και με λυπεί το γεγονός αυτό.
Με λυπεί να μην μπορώ να εμπιστευτώ τα άτομα που αγαπώ. Με λυπεί να απογοητεύομαι από άτομα που εμπιστεύομαι .

Μην μου λες πως θα με πας στα αστέρια, πες μου ότι θα με πας μέχρι το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς.

Προτιμώ κάτι μικρό και αληθινό παρά κάτι μεγάλο και ακατόρθωτο.

Μην μου λες πως θα με αγαπάς για πάντα, αγάπα με για το τώρα και περπάτα πλάι μου.

Μου δίνει δύναμη το να είσαι δίπλα μου και να με στηρίζεις. Να με κλείνεις στην αγκαλιά σου και ταυτόχρονα να κλείνονται σε ένα κουτί οι σκοτεινές μου σκέψεις.

Μην μου δίνεις ψεύτικες ελπίδες όταν όλες οι σανίδες σωτηρίας είναι σάπιες.

Άσε να γίνει ο ένας σανίδα σωτηρίας  για τον άλλο.

Δεν θέλω να προσδοκώ πράγματα τα οποία δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Όσο και αν ποθώ να τα ακούσω να βγαίνουν από το στόμα σου και να υλοποιούνται από τα χέρια σου, αν δεν είναι από την ψυχή σου δεν τα θέλω» είπε.

Έπειτα την κοίταξε στα μάτια και περίμενε την αντίδραση της.
Εκείνη ως ανταπόκριση έσκυψε το κεφάλι. Ήξερε ότι έχασε μια μάχη και έναν άνθρωπο μαζί. Για πάντα? Για λίγο? Ποιος ήξερε. Ο χρόνος και ίσως οι πράξεις. Εκείνη πάντως, στη δεδομένη χρονική στιγμή ήταν μουδιασμένη.

Όταν σήκωσε το κεφάλι της, είχε ήδη φύγει.

Να περνάτε καλά και να γελάτε πάντα δυνατά! 

Απρόσμενο και ανεξήγητο.

*Parov σ'αγαπώ και ας μην το ξέρεις.*

Let the music play:

"Σαν αρρώστια που δεν φεύγει από πάνω μου είναι, το βλέπεις?

Θέλω να φύγει.

Έχω προσπαθήσει τα πάντα.

Το έτριψα, το έπλυνα, το έγδαρα, αλλά τίποτα. Αυτό εκεί!

Σαν ρετσινιά. Το σημάδι μου.
Απρόσμενο και ανεξήγητο."

"Τα σημάδια μας όλα έχουν μια προέλευση", του απάντησε.

"Άλλα τα προκαλέσαμε εμείς στον εαυτό μας και άλλα τα προξένησαν άλλοι.

Άλλα είναι μεγάλα και μένουν για πάντα, άλλα τόσο μικρά που εξαφανίζονται σε δυο μέρες.

Υπάρχουν μικρά που τα θυμάσαι για πάντα, χωρίς να ξέρεις το γιατί, απλά όταν τα κοιτάς στροβιλίζονται στο μυαλό σου οι μνήμες. Άλλοτε τις θυμάσαι και γελάς, άλλοτε αισθάνεσαι περήφανος για τον εαυτό σου που τα κατάφερε και αποτελούν τα σημάδια αυτά μια ανάμνηση.
Γλυκιά.
Ή γλυκόξινη.
Ή απλά ξινή.

Τα σημάδια που δεν θυμάσαι πως τα απέκτησες, θα είναι εκεί διακοσμητικά στολίδια. Θα έχουν ένα αόρατο ερωτηματικό και απλά θα πρέπει να τα δεχτείς όπως είναι.

Πιο ενδιαφέροντα θα είναι πάντα αυτά που τα θυμάσαι. Σημαίνει ότι τα έζησες. Πόνεσες όταν τα απέκτησες ή γέλασες -δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι-. Έχουν στιγματίσει μάλλον μια στιγμή έντασης, μια στιγμή γεμάτη ζωή. Σημασία έχει ότι έχεις κάτι να πεις για αυτά.

Βέβαια η ουσία είναι μία."

Την κοίταξε απορημένος και εκστασιασμένος από τον λόγο της, ταυτόχρονα. Δεν είχε λάβει ποτέ "μάθημα" από κάποια μικρότερή του.

Τον κοίταξε κατάματα.

"Να μπορείς να ζήσεις με αυτά τα σημάδια, να μπορείς να συνυπάρχεις αρμονικά. Είναι δικά σου, κομμάτι του εαυτού σου. Κοίταξέ τα, είναι εσύ. Θυμήσου πως τα απέκτησες. Προσπάθησε να καταλάβεις τι γεύση σου άφησαν τελικά.

Και αν δεν μπορείς να θυμηθείς πως απέκτησες το συγκεκριμένο, από μόνη της η εξήγηση θα έρθει κάποια στιγμή. Είναι θέμα χρόνου", είπε και χαμογέλασε.

Να περνάτε καλά και να γελάτε δυνατά!

Για λίγο.

                                     Μουσική υπόκρουση πρακαλώ:

«Τι με κοιτάζεις έτσι τελείωσε», είπε.

«Σήκω, ετοίμασε τα πράγματά σου, πρέπει να φύγεις.»

«Ντύσου, πάρε μαζί τις αναμνήσεις και τις σκέψεις σου, όχι όμως όλες. Άφησε μερικές στο συρτάρι και αυτές που είναι πεταμένες πάνω στην καρέκλα. Σκεπασέ τες με ένα σεντόνι να μην σκονιστούν αν θέλεις. Λευκό κατά προτίμηση, όπως στις ταινίες.

Οι αναμνήσεις εδώ θα είναι δεν θα φύγουν, εκτός και αν εσύ θέλεις να τις διώξεις. Δεν υπάρχει λόγος όμως. Είναι πολύτιμος θησαυρός. Μαζί με άτομα που αγαπάς τις έχτισες και γέμισαν ζωντάνια τα ντουβάρια. Μην τις διώξεις. Είναι πανέμορφες και το ξέρεις.

Μην έχεις κατεβασμένα μούτρα. Χαμογέλα. Δεν σ’ αρέσει που φεύγεις, το ξέρω.  Ποτέ δεν σου άρεσε. Αυτή τη φορά περισσότερο.

Το γιατί το ξέρεις, δεν θα στο πω. Δεν θέλω να στο θυμίζω συνεχώς. Είναι δύσκολο, αλλά θα γινόταν. Το ήξερες απ’ την αρχή, όλοι το ξέραμε.

Βγες μια βόλτα, μια τελευταία βόλτα. Θα σου φανούν όλα διαφορετικά. Ακόμα και όσα σε εκνεύριζαν θα είναι όμορφα.

Ο αέρας, οι ήχοι, οι μυρωδιές, τα κτίρια, οι άνθρωποι.

Είναι καλό να φύγεις για λίγο. Για να λείψεις και να σου λείψει. Να εκτιμήσεις ότι είχες και να έχεις την ευκαιρία για μια τελευταία φορά να επανορθώσεις. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ίσως να μην έχεις άλλη ευκαιρία.

Θα αλλάξεις παραστάσεις, θα ξεχαστείς και θα γυρίσεις πίσω πάλι δυναμικά και με όρεξη, όπως πάντα άλλωστε.

Δεν θα περάσεις και ιδιαίτερα άσχημα. Καλοκαίρι έρχεται. Άλλη φάση.

Άντε!

Αφού βαθιά μέσα σου το ξέρεις ότι δεν σε παίρνει άλλο. Αυτό ήθελες, γιατί διστάζεις τώρα? Αυτό είχες ανάγκη και εξακολουθείς να έχεις.

Ένα διάλειμμα είναι όπως στο σχολείο. Τελευταίο διάλειμμα και πάμε στην 6^η ώρα. Όχι για καλλιτεχνικά όμως ή θρησκευτικά.

Μέχρι τότε έχεις πολύ καιρό. Πολλές μέρες. Πολλές ώρες.

Άνοιξε την βαλίτσα και βάλε μέσα όλα τα αγαπημένα σου ρούχα. Τις αγαπημένες σου αναμνήσεις και τα πρόχειρα σχέδια που περιμένουν να τα οργανώσεις. Φόρα το χαμόγελό σου, βάλε και λίγο κραγιόν αν σου αρέσει. Τα μαλλιά σου λυτά, φόρα και το άρωμά σου. Η αγαπημένη σου μουσική να παίζει μέσα σου και φύγαμε!

Τώρα μάλιστα! Κλείσε τα φώτα και κλείδωσε την πόρτα. Όλα θα είναι έτσι όπως τα άφησες. Το υπόσχομαι.

Βγες έξω και ατένισε με όρεξη αυτό που έρχεται.

Είδες?»

Πι.Ες: αποκτήσαμε αδερφάκι! http://vivistav.tumblr.com/

Να περνάτε καλά και να γελάτε δυνατά!

Το άδειο σπίτι και τα δύο εγώ.

Πατήστε πλέι:

Άνοιξε απότομα τα μάτια, είχε ξημερώσει, έβλεπε όνειρο.

Ο ήλιος έμπαινε από το παράθυρο, είχε ξεχάσει να κλείσει το εξώφυλλο την προηγούμενη.

Απ’ έξω ακουγόταν ησυχία. Μια τρομακτική αλλά ταυτόχρονα ωραία ησυχία.

Σηκώθηκε αναμαλλιασμένη.

Πονούσε.

Παντού.

Από πάνω μέχρι κάτω. «Θα κρύωσα», σκέφτηκε.

Βγήκε από το δωμάτιο. Περπάτησε προς τον διάδρομο. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα του μπάνιου.

Έχασε τα λόγια της. Έβλεπε το είδωλό της με σάρκα και οστά. «Πως γίνεται?!», σκέφτηκε έκπληκτη.

Κατέβασε το βλέμμα στο χέρι της. Κοίταξε καλά. Μπορούσε να δει μέσα από αυτό. Ήταν διαφανές!

Ολόκληρη! Μπορούσε να δει μέσα από το σώμα της. Σαν να ‘ταν ένα γυαλί, σχηματισμένο με την σιλουέτα της.

Άρχισε να πανικοβάλλεται. Προχώρησε προς το σαλόνι. Το είδωλο της  την ακολούθησε.

Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά. Σκόνη αιωρούνταν στον αέρα. «Τι στο καλό?» λέει.

Το σπίτι ήταν άδειο. Στην κυριολεξία. Τα έπιπλα δεν υπήρχαν. Είχαν εξαφανιστεί.  Υπήρχε μόνο εκείνη και το είδωλο της.

Έτρεξε πίσω στο δωμάτιο. Το κρεβάτι δεν ήταν εκεί, υπήρχε μόνο το στρώμα του. «Μα πως?», ψέλλισε και κοίταξε το είδωλο της που στεκόταν ακριβώς από πίσω. Εκείνο είχε ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

 Έκανε να το αγγίξει, αλλά δεν μπορούσε.

Όχι, δεν έφταιγε εκείνο. Αυτό ήταν εκεί, με σάρκα και οστά, εκείνη ήταν μία οπτασία. Ένα όραμα. Ένα όραμα που αισθανόταν. Ένα όραμα που τα είχε χαμένα, δεν καταλάβαινε τι είχε συμβεί.

Γιατί το σπίτι είναι άδειο? Γιατί τόση σκόνη? Γιατί τόση ησυχία απ’ έξω? Που πήγαν όλοι? Γιατί είμαι έτσι? Γιατί υπάρχουν δύο Εγώ? Γιατί το ένα είναι υπαρκτό ενώ εγώ όχι? Γιατί εγώ αισθάνομαι ενώ εκείνο όχι?

Όλες αυτές οι σκέψεις διαπερνούσαν το μυαλό της. Την βασάνιζαν. Τα μάτια της υγράθηκαν.

Άρχισε να ψάχνει σε όλους τους χώρους του σπιτιού να βρει κάτι. Κάτι μικρό, κάτι που θα είναι κρυμμένο καλά στα κουφώματα στις πόρτες και εκείνη δεν το βλέπει. Οτιδήποτε! Έψαχνε σαν μανιακή.

Το είδωλο προχώρησε προς το μέρος της. Της χαμογέλασε και της έκανε ένα νεύμα να το ακολουθήσει. Εκείνη δεν ήθελε.

Το είδωλο προχώρησε προς την εξώπορτα. Εκείνη το κοίταξε σαστισμένη. «Που πας?», φωνάζει. Της  χαμογέλασε ξανά, της έκανε ένα τελευταίο νεύμα και βγήκε αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα.

Εκείνη έτρεξε ξωπίσω του.

Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Έβγαλε το κεφάλι έξω. Μια ωραία μυρωδιά υπήρχε στον αέρα και  μουσική ακουγόταν από το βάθος. Είχε αεράκι και ήλιο.

Κοίταξε πάλι το άδειο σπίτι. Δεν ήξερε τι να κάνει.

Πώς να το αφήσει? Το αγαπούσε…

Πόσο δύσκολο να αποφασίσει..

Στάθηκε στην πόρτα και περίμενε…..

Να περνάτε καλά και να γελάτε δυνατά!

 

The choices you make

Για να μην τα διαβάζετε μέσα στην σιωπή:

Πιστεύω πως όλοι έχουμε δει στους δρόμους είτε ως οδηγοί, είτε ως επιβάτες, είτε ως πεζοί μια πινακίδα μπλε, στρογγυλή, που σε υποχρεώνει να στρίψεις είτε δεξιά είτε αριστερά. Σε αφήνει να επιλέξεις ανάλογα με την ανάγκη σου, εφόσον σου έχει θέσει κάποιον όρο.

Είναι πολλές οι φορές που βρίσκεσαι κολλημένος σε μεγάλα διλλήματα και πρέπει να πάρεις μια οριστική απόφαση. Ίσως η απόφαση να μην είναι αυτό που πάντα ήθελες ή για τους ρομαντικούς, αυτό που πάντα ονειρευόσουν.

Αναγκάζεσαι.

Θέλεις να στρίψεις αριστερά αλλά για κάποιο λόγο πρέπει να στρίψεις δεξιά. Σφίγγεις τα δόντια και το κάνεις. Πας δεξιά, κόντρα σε όλα όσα ήθελες μέχρι τώρα. Για διάφορους λόγους. Ζυγίζεις τα πράγματα και τελικά λες οκ, από αριστερά δεν θα έχω ¨αυτό¨ αλλά θα έχω ¨εκείνο¨. Και ¨εκείνο¨ και ¨εκείνο¨. Αλλά από την άλλη, αν στρίψω δεξιά θα έχω ¨αυτό¨, ¨αυτό¨ και ¨αυτό¨ που είναι καλύτερο από το ¨εκείνο¨ σε κάποιους μόνο ¨τομείς¨.

Και αν εγώ θέλω ¨εκείνο¨, ¨εκείνο¨ και ¨αυτό¨? Δηλαδή να πάω αριστερά μεν, να έχω όμως και κάτι από τα δεξιά. Τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Είτε θα το ρισκάρεις και δεν θα χάσεις και πολλά εν τέλει, είτε καθώς θα προχωράς θα έρθει η ζωή (που καμιά φορά αν την τσατίσεις γίνεται λίγο μπιτς), θα σου δώσει ένα χαστούκι και θα σου πεί: «καλά να πάθεις! Εγώ στα ΄λεγα!» . Θα κάτσεις, θα κλάψεις, θα βρίσεις, θα φωνάξεις, θα το αποδεχτείς, στο τέλος, θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις με ότι έχεις τελικά. Απλά θα συμβιβαστείς.  Φυσικά δεν είναι τόσο εύκολα, όσο εσείς τα διαβάζετε και όσο εγώ τα γράφω. Τι να κάνουμε όμως μανδαμ ή μεσιέ? Ήθελες και τα μεν και τα δε. Λούσου τα τώρα!

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι για να πάρεις μια απόφαση πρέπει να αποστασιοποιηθείς από τα πράγματα και να σκεφτείς, τι είναι αναγκαίο και τι θα σε βοηθήσει πραγματικά. Να ιεραρχήσεις τις πραγματικές σου ανάγκες. Πως ξέρεις ότι η μια επιλογή θα σε κάνει πραγματικά χαρούμενο έναντι της άλλης?  Βασικά, δεν το ξέρεις. Δυστυχώς. Γιατί? Γιατί έτσι γίνεται συνήθως. Δεν μπορούμε να έχουμε πάντα όλα όσα ζητάμε και όλα να πηγαίνουν όπως εμείς τα θέλουμε. Θέτουμε προτεραιότητες και ρισκάρουμε. Παίζουμε και κερδίζουμε ή παίζουμε και χάνουμε.

Το δύσκολο βέβαια είναι όταν έχεις κατασταλάξει κάπου, έχεις πάρει τις αποφάσεις σου και έχεις ξεπεράσει κάθε δίλλημα που μπορεί να υπάρχει και ξαφνικά εμφανίζεται ένας νέος παράγοντας και στα αναιρεί όλα! Σε γυρίζει πάλι πίσω.  Πίσω στην ευθεία, στην απόφαση για το αν  θα στρίψεις δεξιά ή αριστερά. Τι κάνεις? Πως το αντιμετωπίζεις? Πόσo σημαντικό είναι για σένα, για την ζωή σου?

Πολλά τα διλλήματα, δύσκολες οι αποφάσεις, κόντρα τα θέλω στα πρέπει.

Τι θα κάνεις τελικά?

Να περνάτε καλά και να γελάτε πάντα δυνατά! 

Derniere Danse (?)

Τελευταία έχει γίνει σάλος με το κομμάτι Derniere Danse (και εμένα μου αρέσει τρομερά), η λέξη είναι γαλλική και σημαίνει ¨Τελευταίος Χορός¨.

Και ναι, κάπου εδώ θα ήθελα να μιλήσω, να πω και να εξομολογηθώ την ¨θλίψη¨ μου. Είναι η τελευταία (εκτός απροόπτου) άνοιξη σε μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου. Τελευταίος, κατά κάποιο τρόπο, χορός και για 4 χρόνια απίστευτα (ο 4^ος αναμένεται). Μερικοί που τα διαβάζετε αυτά θα με πείτε γραφική και να σταματήσω να υπενθυμίζω κάτι που όλους μας τρώει. Και λέγοντας όλους, εννοώ εκείνους που βρίσκονται στην ίδια μοίρα με εμένα.

Μπορεί να είναι νωρίς ακόμα για να το σκέφτομαι, αλλά πιστεύω ότι κακό δεν κάνει, εφόσον προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για κάτι καινούριο, που δεν έχει ξαναζήσει.  Ίσως και δυσκολότερο. Πλέον αρχίζουμε να εκτιμούμε και τον αέρα που αναπνέουμε, ψάχνουμε την παραμικρή αφορμή για μια βόλτα στα μέρη που είχαμε βαρεθεί να πηγαίνουμε, αναπολούμε στιγμές και παρέες, υπάρχει ένα κλίμα συγκινησιακό, μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, μια ανάγκη να κάνουμε όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε και να δούμε. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Κάτι σαν η αρχή του τέλους.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει φόβος. Φόβος για το άγνωστο, για όσα πρόκειται να συμβούν, για τις ευθύνες που πρέπει να αναλάβω/-ουμε, για όλα αυτά που με/-ας κάνουν ενήλικο/-α άτομο /-α και υπεύθυνο/-ους των πράξεων μου/-ας. Ξέρω ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, υπάρχει ένα τεράστιο ερωτηματικό του τύπου, «και μετά, τι?» και με κάνει νευρική και περίεργη για το τι θα ακολουθήσει.

Είναι κάτι αναπόφευκτο και θέλει ευσυνειδησία, υπευθυνότητα και πίστη στον εαυτό σου. Να μην αφήνεις να σε καταβάλει το καθετί, ο οποιοσδήποτε φόβος και να έχεις εμπιστοσύνη σε εσένα και σε όλα αυτά που είσαι ικανός να φέρεις εις πέρας. Αρκεί βέβαια να έχεις και την κατάλληλη ¨υποδομή ¨. Το κατάλληλο υπόστρωμα. Τότε δεν θα είσαι και ευθυνόφοβος. 

Από την άλλη είναι και το ότι μας αρέσει η καλοπέραση. Μεταξύ μας τώρα, έχουμε βολευτεί στις βολτούλες, στα καφεδάκια, στα ποτάκια, στο σπιτάκι μας με τα φιλαράκια μας, στο διαβασματάκι και σε κάποιες εργασίες, σε μια γενικότερη ανεμελιά χρηματοδοτούμενη από κάποιον άλλο. Ε, για πόσο θα συνεχιζόταν?! Σίγουρα όχι για μια ζωή.

Πλέον θεωρείσαι ότι έχεις τον εξοπλισμό και τις γνώσεις, να κάνεις πράγματα που έκαναν οι ανώτεροι σου και να αποκαλείσαι «συνάδελφος». Και αυτό δημιουργήθηκε μέσα σε 4 χρόνια. Υποτίθεται ότι θα πάρεις την ζωή στα χέρια σου και θα κάνεις περήφανους τους γονείς σου, οι οποίοι βέβαια θα σε στηρίξουν μέχρι να ορθοποδήσεις.

Τι ωραία που είναι στα λόγια όλα. Πόσο εύκολα.

Πολλές σκέψεις, ο χρόνος κυλάει και χάνεται.

Βέβαια το υπόλοιπο είναι εδώ και περιμένει να το ζήσουμε.

Είναι στο χέρι μας, είτε να αφεθούμε και να το ζήσουμε είτε να αφήσουμε τους φόβους να μας κατακλύσουν.

                                          

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!  

Kinda thankful

Το καθιερωμένο κομμάτι (ξέρω ποιος κάνει λαμογιές και δεν τα ακούει, χα!):

Αυτό το ποστ έπρεπε να είχε γίνει καιρό πριν, πολύ καιρό πριν για την ακρίβεια. Βέβαια κάλιο αργά παρά ποτέ.

 Σε αυτή την ανάρτηση λοιπόν θα ήθελα να αναφερθώ στα άτομα που περιτριγυρίζουν τον καθένα μας. Τον κοινωνικό του κύκλο. Και ειδικότερα τους στενούς φίλους, αυτούς που στέκεσαι δίπλα τους και τολμάς μαζί τους να είσαι ο εαυτός σου. Και πετυχαίνει. Είσαι εσύ, με όλα τα άσχημα και τα όμορφα, γιατί τέλειοι δεν είμαστε, έχουμε όμως εκείνους με τους οποίους μαζί γινόμαστε (τέλειοι), συμπληρωνόμαστε.

Σαν ένα παζλ.

Δένουμε και κλειδώνουμε.

Αυτούς που αισθάνεσαι σαν οικογένεια σου. Ξυπνάς μαζί τους, κοιμάσαι, τρως, φοράς τα ρούχα τους, τσακώνεσαι, αγκαλιάζεις, αγαπάς, βρίζεις, ΓΕΛΑΣ. Εκείνους που όταν έχεις καιρό να δεις, σου λείπει η μυρωδιά από το σπίτι τους, η μυρωδιά η δική τους, η γκρίνια τους, το γέλιο τους. Να περπατάς χωρίς αυτούς και να νιώθεις πως κάτι λείπει, κάτι ΣΟΥ λείπει. Ένα κομμάτι του εαυτού σου.

Διάβασα ότι η φιλία, είναι ο έρωτας χωρίς τα φτερά του. Ταιριάζει κάπως, αν το καλοσκεφτείς. Όλα τα παραπάνω μπορούν κάλλιστα να περιγράψουν και αυτά που βιώνει ένα ζευγάρι.

Είναι τόσο γαλήνιο και ωραίο να υπάρχουν άνθρωποι δίπλα σου, που να σε νοιάζονται και να σε αγαπάνε. Να σου δίνουν πράγματα επειδή θέλουν, χωρίς να περιμένουν να ανταποδώσεις, εφόσον το κάνουν με την καρδιά τους. Εδώ κάποιος δεν πρέπει να φερθεί αχάριστα ή να εκμεταλλευτεί τον άλλο. Τότε δεν είναι μια σχέση φιλική. Στη μέση μπαίνουν τα ¨άσχημα¨, το συμφέρον και η απανθρωπιά. Και δεν τα θέλουμε αυτά. Όταν νιώθεις όλη αυτή την καλοσύνη και την αγάπη, αισθάνεσαι γεμάτος. Δυνατός. Θέλεις να ανταποδώσεις με όποιον τρόπο μπορείς. Ο άλλος θα το εκτιμήσει.

Υπάρχει μεγάλη περίπτωση να ακούσεις και τα πιο σκληρά λόγια από ένα φίλο. Στοιχηματίζω ότι θα είναι για καλό σου. Δεν θα σε αφήσει να κάνεις κάτι και να πέσεις. Θα σε τραβήξει. Ακόμα όμως και αν συμβεί αυτό, θα σου δώσει το χέρι του να σηκωθείς. Αφού σε σηκώσει, θα περπατήσει πλάι σου κρατώντας το χέρι και τελικά, θα τρέχει δίπλα σου και θα χαμογελάτε μαζί.

Είναι υπέροχο να συνεννοείστε με τα μάτια, να σκέφτεστε κάτι την ίδια στιγμή, όταν σε βλέπει να καταλαβαίνει ότι είσαι θλιμμένος και να προσπαθεί να ελαφρύνει τον πόνο σου. Να σε αγκαλιάζει σφιχτά όταν το έχεις τόσο πολύ ανάγκη και να σου δίνει κουράγιο. Να σε κάνει να γελάς και να σου φτιάχνει το κέφι.

Όταν όλα αυτά είναι αληθινά, μπορείς να βασιστείς πάνω του.

Να πιστέψεις πως έχεις μια φιλία δυνατή με αμοιβαία αισθήματα.

Μπορείς να δώσεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις.

Να πέσεις αλλά να ξέρεις πως κάποιος θα σε σηκώσει.

Προσωπικά νομίζω πως έχω βρει αυτά τα άτομα. Και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ιδιαίτερα χαρούμενη και τυχερή.

Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!