Τελευταία έχει γίνει σάλος με το κομμάτι Derniere Danse (και
εμένα μου αρέσει τρομερά), η λέξη είναι γαλλική και σημαίνει ¨Τελευταίος Χορός¨.
Και ναι, κάπου εδώ θα ήθελα να μιλήσω, να πω και να
εξομολογηθώ την ¨θλίψη¨ μου. Είναι η τελευταία (εκτός απροόπτου) άνοιξη σε μία
από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου. Τελευταίος, κατά κάποιο τρόπο, χορός
και για 4 χρόνια απίστευτα (ο 4ος αναμένεται). Μερικοί που τα
διαβάζετε αυτά θα με πείτε γραφική και να σταματήσω να υπενθυμίζω κάτι που
όλους μας τρώει. Και λέγοντας όλους, εννοώ εκείνους που βρίσκονται στην ίδια
μοίρα με εμένα.
Μπορεί να είναι νωρίς ακόμα για να το σκέφτομαι, αλλά πιστεύω
ότι κακό δεν κάνει, εφόσον προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για κάτι
καινούριο, που δεν έχει ξαναζήσει. Ίσως και
δυσκολότερο. Πλέον αρχίζουμε να εκτιμούμε και τον αέρα που αναπνέουμε, ψάχνουμε
την παραμικρή αφορμή για μια βόλτα στα μέρη που είχαμε βαρεθεί να πηγαίνουμε,
αναπολούμε στιγμές και παρέες, υπάρχει ένα κλίμα συγκινησιακό, μια ατμόσφαιρα
ηλεκτρισμένη, μια ανάγκη να κάνουμε όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε και να δούμε. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Κάτι σαν η αρχή του τέλους.
Η
αλήθεια είναι ότι υπάρχει φόβος. Φόβος για το άγνωστο, για όσα πρόκειται να
συμβούν, για τις ευθύνες που πρέπει να αναλάβω/-ουμε, για όλα αυτά που με/-ας
κάνουν ενήλικο/-α άτομο /-α και υπεύθυνο/-ους των πράξεων μου/-ας. Ξέρω ότι
τίποτα δεν είναι σίγουρο, υπάρχει ένα τεράστιο ερωτηματικό του τύπου, «και
μετά, τι?» και με κάνει νευρική και περίεργη για το τι θα ακολουθήσει.
Είναι κάτι αναπόφευκτο και θέλει ευσυνειδησία, υπευθυνότητα
και πίστη στον εαυτό σου. Να μην αφήνεις να σε καταβάλει το καθετί, ο
οποιοσδήποτε φόβος και να έχεις εμπιστοσύνη σε εσένα και σε όλα αυτά που είσαι
ικανός να φέρεις εις πέρας. Αρκεί βέβαια να έχεις και την κατάλληλη ¨υποδομή ¨.
Το κατάλληλο υπόστρωμα. Τότε δεν θα είσαι και ευθυνόφοβος.
Από την άλλη είναι και το ότι μας αρέσει η καλοπέραση.
Μεταξύ μας τώρα, έχουμε βολευτεί στις βολτούλες, στα καφεδάκια, στα ποτάκια,
στο σπιτάκι μας με τα φιλαράκια μας, στο διαβασματάκι και σε κάποιες εργασίες,
σε μια γενικότερη ανεμελιά χρηματοδοτούμενη από κάποιον άλλο. Ε, για πόσο θα
συνεχιζόταν?! Σίγουρα όχι για μια ζωή.
Πλέον θεωρείσαι ότι έχεις τον εξοπλισμό και τις γνώσεις, να
κάνεις πράγματα που έκαναν οι ανώτεροι σου και να αποκαλείσαι «συνάδελφος». Και
αυτό δημιουργήθηκε μέσα σε 4 χρόνια. Υποτίθεται ότι θα πάρεις την ζωή στα χέρια
σου και θα κάνεις περήφανους τους γονείς σου, οι οποίοι βέβαια θα σε στηρίξουν
μέχρι να ορθοποδήσεις.
Τι ωραία που είναι στα λόγια όλα. Πόσο εύκολα.
Πολλές σκέψεις, ο χρόνος κυλάει και χάνεται.
Βέβαια το υπόλοιπο είναι εδώ και περιμένει να το ζήσουμε.
Είναι στο χέρι μας, είτε να αφεθούμε και να το ζήσουμε είτε
να αφήσουμε τους φόβους να μας κατακλύσουν.
Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!
