Μην..

                                                 

«Μην μου υπόσχεσαι πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις.
Ενθουσιάζομαι πολύ, κάνω σχέδια και όταν δεν συμβούν απογοητεύομαι και κλείνομαι.
Χάνω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Και με λυπεί το γεγονός αυτό.
Με λυπεί να μην μπορώ να εμπιστευτώ τα άτομα που αγαπώ. Με λυπεί να απογοητεύομαι από άτομα που εμπιστεύομαι .

Μην μου λες πως θα με πας στα αστέρια, πες μου ότι θα με πας μέχρι το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς.

Προτιμώ κάτι μικρό και αληθινό παρά κάτι μεγάλο και ακατόρθωτο.

Μην μου λες πως θα με αγαπάς για πάντα, αγάπα με για το τώρα και περπάτα πλάι μου.

Μου δίνει δύναμη το να είσαι δίπλα μου και να με στηρίζεις. Να με κλείνεις στην αγκαλιά σου και ταυτόχρονα να κλείνονται σε ένα κουτί οι σκοτεινές μου σκέψεις.

Μην μου δίνεις ψεύτικες ελπίδες όταν όλες οι σανίδες σωτηρίας είναι σάπιες.

Άσε να γίνει ο ένας σανίδα σωτηρίας  για τον άλλο.

Δεν θέλω να προσδοκώ πράγματα τα οποία δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Όσο και αν ποθώ να τα ακούσω να βγαίνουν από το στόμα σου και να υλοποιούνται από τα χέρια σου, αν δεν είναι από την ψυχή σου δεν τα θέλω» είπε.

Έπειτα την κοίταξε στα μάτια και περίμενε την αντίδραση της.
Εκείνη ως ανταπόκριση έσκυψε το κεφάλι. Ήξερε ότι έχασε μια μάχη και έναν άνθρωπο μαζί. Για πάντα? Για λίγο? Ποιος ήξερε. Ο χρόνος και ίσως οι πράξεις. Εκείνη πάντως, στη δεδομένη χρονική στιγμή ήταν μουδιασμένη.

Όταν σήκωσε το κεφάλι της, είχε ήδη φύγει.

Να περνάτε καλά και να γελάτε πάντα δυνατά!