Χαλαρό τραγουδάκιιι…
Και κάπου εδώ βρισκόμαστε στο τέλος του καλοκαιριού,
κοντεύει να μπει Σεπτέμβρης και η πολλή ζέστη έχει αρχίσει να υποχωρεί. Σαν
χθες θυμάμαι την ανάρτηση που έλεγα ότι επιτέλους έφτασε το καλοκαίρι που με
τόση προσμονή περίμενα. Και σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι «πως περνάει έτσι ο
καιρός».
Ας απευθυνθώ στο καλοκαίρι μου, το οποίο φέτος με
απογοήτευσε λίγο (δεν κρατάω κακία, γιατί οκ, είναι καλοκαίρι) και με κούρασε! Ο
Ιούλιος ήταν αρκετά ανιαρός, ο Αύγουστος όμως πέρασε όμορφα. Παρά τη δουλειά
και την μεγάλη μου κούραση, ιδιαίτερα την περίοδο πριν και μετά τον δεκαπενταύγουστο,
κατάφερα και να διασκεδάσω και να κάνω νέους φίλους. Αυτό είναι το καλό. Το κακό
είναι ότι δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όσο θα ήθελα και οτι δεν μπόρεσα να μαυρίσω
τόσο ώστε να λέω με περηφάνεια «ωω, ναι αυτό είναι το μαυρισμά μου, καμαρώστε
με!». Εντάξει ίσως να μην μπορούμε να τα έχουμε όλα...
Τώρα λοιπόν που ο Αύγουστος φεύγει, μαζί με αυτόν
και οι τουρίστες, νιώθω και εγώ την ανάγκη να φύγω, να γυρίσω πίσω στην τρέλα της
πόλης. Εκεί που μπορώ να είμαι μόνη μου, εκεί που μπορώ να έχω την ησυχία μου
και όλο τον χρόνο να σκεφτώ για εμένα, για τους άλλους, για αυτά που αφορούν τη
ζωή μου, το μέλλον μου, χωρίς να διακόπτει κανένας τον ειρμό μου. Νόμιζα πως θα
μπορούσα να το κάνω εδώ, αλλά πάντα υπήρχε κάποιος να με αποσπά. Το περίεργο
είναι ότι για όλους τους τουρίστες είναι πολύ ήρεμα, το απόλυτο μέρος για να
χαλαρώσουν και να ξεφύγουν από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, για εμένα όμως ειδικά
φέτος, ήταν ένα μέρος με φασαρία, ένα μέρος που δεν μπορούσα να σκεφτώ και να
βάλω σε τάξη το μυαλό μου.
Η μόνη ώρα χαλάρωσης είναι μετά τις 1 το βράδυ, τη
στιγμή που οι μισοί θα κοιμούνται και οι υπόλοιποι θα κάνουν βόλτες για να δουν
το μέρος μπαι-ναιτ. Τότε θα μπορώ να είμαι μόνη και ο μοναδικός ήχος να είναι
το κύμα της θάλασσας…
Να περνάτε πάντα καλά και να γελάτε δυνατά!
